Konkurs, vol 2.

Kochani!
Dzięki Wam T&M i Heinz dostali się do trzeciego etapu konkursu na bloga roku. 
Z całego serca dziękuję każdemu, kto na nich zagłosował, bo to niewyobrażalny komplement dla mnie.
Gdybyście mieli ochotę to tu możecie na nich zagłosować w decydującej fazie :)
Jednocześnie zapraszam do Diany i Fanniego na nowy rozdział:
tellherwhy.blogspot.com
Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję!
Ściskam, 
Z.

Konkurs

Kochani!

Never Ending Smile zostało nominowane w konkursie na bloga roku :)
Serdecznie dziękuję każdemu, kto docenił moją pracę!
Poniżej zostawiam link, pod którym można głosować na Tysię i Michiego :)
liczę na Was bardzo!

http://skijumpinglover.blogspot.com/p/opowiadanie-roku.html

Ściskam Was mocno i z góry dziękuję,
Zoe

Przejście.

Taki mały prezent, bo uznałam że należy Wam się słowo wyjaśnienia :)

w przypadków błędów, proszę o wyrozumiałość, dawno nie pisałam z perspektywy Justyny :)

enjoy!

Z.

-Tysia, wytłumaczysz mi wreszcie co się dzieje?

Thomas Horl siedzi na krzesełku naprzeciwko mnie w hali odlotów i uważnie mi się przygląda.

Co mam mu powiedzieć? Mamy tydzień wolnego przed startem sezonu zimowego, a Thomas i tak by wracał do Austrii, do rodziny. Więc postanowiłam go wykorzystać.

-Chcę, żebyś pojechał ze mną do Bawarii – rzucam lekko, przeglądając czasopismo.

-Nie rozumiem – kręci głową. - Całymi dniami chodziłaś jakaś dziwnie szczęśliwa, żeby wieczorami płakać mi albo Vilbergowi w ramię. I żadnemu z nas nie chciałaś powiedzieć co się stało. A teraz prosisz mnie, żebym pojechał z tobą do Bawarii! Jakieś wyjaśnienia chyba...

-Wyprowadzam się, ok? - przerywam mu ostro.

-Z Bawarii?

-Tak.

-Rozstaliście się z Krausem?

-Tak. To znaczy jeszcze nie. Ale się rozstaniemy.

-I to dlatego płakałaś, tak?

Skinieniem głowy potwierdzam nie odrywając wzroku od artykułu o dietach bezglutenowych.

-A dlaczego całymi dniami cieszyłaś jak głupi do sera?

Obrzucam go oburzonym spojrzeniem i zrezygnowana zamykam gazetę.

-Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? Ty, Vilberg i ja.

-Wiesz, że cokolwiek mi powiesz zostanie to między nami – uśmiecha się lekko Thomas. - Kto cię poskładał, po tym jak rozbita przyszłaś do nas od Austriaków?

Kochany Horl. Wspólne podróże jednak zbliżają. A jeśli zbliżasz się do Horla, to automatycznie zbliżasz się do Vilberga – oni występują zawsze w dwupaku.

-Więc?

Biorę głęboki oddech.

-Byłam niedawno w Austrii na urodzinach Gregora. No i tam spotkałam Michaela...

-... z którym porozmawiałam, dogadałam się, przespałam i postanowiłam do niego wrócić – dopowiada za mnie Thomas. Patrzę na niego zszokowana. - Mam rację?

-Kiedy pozwoliłam ci wejść do mojej głowy? - pytam.

-Jesteście dla siebie stworzeni, to była kwestia czasu – uśmiecha się Horl. - Cieszę się. Ale czemu nie chcesz jechać do Bawarii z Hayboeckiem?

-Bo on i Kraus mają na siebie takie uczulenie, że obawiam się, że mogliby sobie dać po mordach.

-I myślisz, że Michi puści cię samą? W sensie, że ze mną?

-Nawet nie będzie wiedział, że tam jadę – mruczę. Thomas spogląda na mnie spod uniesionych brwi. - Pojedziemy jak będzie miał trening.

-... pasażerowie podróżujący do Innsbrucka proszeni są o przejście do wyjścia numer 28. - słyszymy głos z głośnika.

-Zapraszam panią – Horl wstaje z miejsca i podaje mi dłoń. Chwytam torebkę, Thomas otacza mnie ramieniem i kierujemy się w stronę wyjścia. Wyjścia, które poprowadzi mnie do samolotu, który poleci do Innsbrucka. Do domu. Do Niego.

-Tam jest! – wskazuję Thomasowi walizkę Norweskiego Związku Narciarskiego na taśmie.

-Ale jedna – marudzi Horl. - W dodatku moja. A gdzie jest twoja?

-Znając moje szczęście i biorąc pod uwagę, że mam w niej święte zapiski Stoeckla, mniemam że poleciała do Dubaju – prycham niezadowolona przysiadając na walizce mojego towarzysza, którą właśnie ściągnął z taśmy. Spoglądam tęsknie na drzwi do hali przylotów.

-Idź!

-Co? - odwracam się w stronę Thomasa.

-No widzę jak patrzysz. Idź się z nim przywitać, ja znajdę twoją walizkę.

-No przestań...

-Zmiataj stąd Tyśka i mnie nie denerwuj!

-Dziękuję! - krzyczę rozradowana i w biegu całując jego policzek ruszam do hali przylotów.

Przechodzę przez drzwi i rozglądam się nerwowo. Robię szybki przegląd osób siedzących na krzesełkach, stojących w kolejce po kawę i czytających plakaty reklamowe na ścianach. I kiedy już mam się poddać, zauważam parę bystrych wpatrujących się we mnie

Blondyn stoi pod ścianą w naciągniętym na głowę kapturze od bluzy, spod którego widzę nonszalancki uśmiech.

Chyba zaczynam powoli przyzwyczajać się do nowego Hayboecka. I sama przed sobą przyznaję się, że podoba mi się jego zmiana. Może dobrze nam zrobiła ta przerwa?

Podchodzi do mnie spokojnym krokiem.

-Potrzebujesz podwózki słoneczko? - pyta.

-Naprawdę tak podrywałeś te wszystkie laski? - prycham udając zażenowanie. - I to w dodatku na mój samochód? - pytam widząc, że bawi się kluczykami od mojego auta.

-Jak zawsze wyszczekana – rzuca świdrując mnie wzrokiem i przyciągając do siebie. - Wiesz co najchętniej bym teraz zrobił?

-Przeleciał mnie na środku hali przylotów? - pytam niewinnie zakładając dłonie za jego szyją.

-Akurat myślałem o obiedzie, ale twój pomysł też warto rozważyć – kręci głową udając, że się zastanawia. - A ty przyleciałaś bez niczego?

-Thomas szuka mojej walizki.

-Ooo, sierotka nie umiała sobie sama znaleźć torby na taśmie?

-Nie, sierotka szła się zobaczyć ze swoim pożal się Boże chłopakiem. Może go gdzieś widziałeś? Blond ciapa, metr osiemdziesiąt, anorektyczne to takie...

-Takiego nie widziałem – zaprzecza Hayboeck. - Ale gdzieś tu może być, więc lepiej chodź ze mną, zanim tamten cię znajdzie!

-Siema Michi! - słyszę z boku głos Thomasa. Chwile później Horl przybija z blondynem piątkę i podaje mu moją torbę. - Dbaj o nią! Żeby za tydzień była w tak dobrej formie jak jest dzisiaj!

-Włos jej z głowy nie spadnie – śmieje się Hayboeck otaczając mnie ramieniem. - Może być tylko lepiej!

-Nic, bawcie się dobrze, a ja uciekam – żegna się z nami Thomas. - Tyśka, będziemy w kontakcie w sprawie powrotu!

Chwilę później już go nie ma.

-To co teraz? - pytam.

-Nie rozumiem?

-Gdzie mnie zawieziesz? Bo wiesz... Ja jakby nie mam gdzie mieszkać.

-Tyśka... - Michi nagle staje się poważny. - Myślałem, że to akurat jest oczywiste, że zamieszkasz u mnie.

-Myślisz, że to dobry pomysł, żebyśmy zamieszkali razem od razu po takiej przerwie? A co jak mi znowu odbije i za dwa tygodnie stwierdzę, że się wyprowadzam?

-O wszystkim pomyślałem, nic się nie martw – uśmiecha się tajemniczo i chwytając mnie za rękę ciągnie w stronę parkingu.

-Idź tu... Jeszcze kawałek. Okej. Odwróć się. Usiądź.

Byłoby dziesięć razy prościej gdybyś po wyjściu z windy nie założył mi opaski na oczy i nie prowadził przez pół bloku po omacku.

Kroki Michiego nieco cichną, po czym wnioskuję że wyszedł z pokoju. Po chwili jednak wraca i kuca przed moimi kolanami.

-Zabierz ręce z nóg. No dalej, Tyśka!

No juuuż! Pali się, czy jak?

Po chwili Michi kładzie mi coś całkiem ciężkiego na kolanach. I to coś się rusza!

-Michi! To chodzi! Co to do cholery jest?!

-Żyje to chodzi – śmieje się Hayboeck. - Zdejmij opaskę.

Wykonuję jego polecenia i zamieram w zachwycie. Na moim kolanach stoi szczeniak husky'ego. Najpiękniejszy szczeniak jakiego kiedykolwiek widziałam. Głaszczę go po główce, a on momentalnie zaczyna się ocierać o moją dłoń.

-Jest piękny! - zachwycam się i przytrzymując psiaka, żeby nie spadł, nachylam się do Michiego, żeby go ucałować. - Jak ma na imię?

-To już twoja decyzja – uśmiecha się blondyn. - Obiecałem ci psa i słowa dotrzymałem. Będziesz miała towarzysza do biegania, bo ja nie wyrabiam twoich dystansów.

-O wszystkim pomyślałeś – uśmiecham się. - Ale co z nim zrobimy, jak będziemy na zawodach?

-Zostawimy Tynce – wzrusza ramionami. - Pobiega z nim, schudnie trochę...

-Michi!

-Przypakowała, co mam ci powiedzieć?

-Ona wie, że tu jestem?

-Nikt nie wie – uśmiecha się triumfująco Hayboeck. - Zrobimy takie wejście, że im szczęki opadną!

Krausowi opadnie na pewno jak przyjadę po rzeczy. 

Odganiam od siebie tę myśl i przenoszą wzrok ze szczeniaczka na Michiego.

-Ale psa zawsze mogę spakować i wyjechać – zauważam.

-Prawda – przyznaje mi rację. - Chodź ze mną.

Chwyta mnie za rękę, więc po odłożeniu psa na ziemię ruszam za nim do sypialni.

-Z szafą się nie wyprowadzisz – oznajmia triumfująco wskazując na gigantyczną szafę chyba tylko cudem wciśniętą pomiędzy ściany niewielkiej sypialni.

-Śrubokręt, kilka godzin i... - zaczynam, ale nie dane jest mi skończyć.

-Nie, moja panno! Tej szafy już się nie da rozkręcić i koniec kropka! - wykrzykuje Michi.

Spoglądam na niego z politowaniem.

-Zrobię ci kawę – oznajmia Hayboeck i wychodzi zostawiając mnie sam na sam z moją nową garderobą. - Tysia! Twój pies nasikał w korytarzu, zrób coś!

-Jakby co to zadzwonię – rzucam do Horla wysiadając z samochodu.

-Tyśka?

-Tak? - pytam stojąc już na zewnątrz.

-Tylko spokojnie.

Skinieniem głowy potwierdzam, że rozumiem.

Łatwo powiedzieć. Przyznawanie się do błędów boli najbardziej. A przynajmniej mnie.

Wpisuję kod na domofonie i wchodzę na klatkę schodową. Kilkoma susami pokonuję schody na drugie piętro i zamieram. Zadzwonić, czy użyć klucza? Ostatecznie decyduję się zadzwonić. Drzwi po kilku sekundach się otwierają i staje w nich uśmiechnięty od ucha do ucha Marinus.

-Tysia!- wykrzykuje, ale po chwili zauważa moją minę zbitego psa i jego entuzjazm nieco słabnie. - Co się stało?

Mijam go bez słowa i wchodzę do mieszkania. Kieruję się do garderoby, gdzie z szafy wyciągam dwie walizki i zaczynam je zasypywać moimi ciuchami.

-Co ty... - zaczyna Marinus, ale po chwili dociera do niego co się właśnie dzieje. - Pierdolony Hayboeck!

-Przestań się drzeć – warczę próbując go wyminąć.

-Bo co? - zastępuje mi drogę. Jest niewiele wyższy ode mnie, ale na pewno ma więcej siły więc ten nagły przejaw agresji wzbudza we mnie lekki niepokój.

-Bo to nie ma sensu – odpowiadam i znowu próbuję wyjść z garderoby.

-Ty i ta tona pieprzonych ciuchów zostaniecie w Niemczech. Rozumiesz? - pyta trzymając rękę tak żebym nie mogła wyjść.

-Nie będziesz mi mówił co mam robić – cedzę przez zęby i ostatecznie udaje mi się wyjść do kuchni po worki na śmieci.

-Ty chyba jesteś niepoważna – prycha Marinus. - Myślisz, że możesz tu sobie wpaść od tak i odstawiać takie szopki?

-Jak na razie jedyną osobą odstawiającą szopki jesteś ty – informuję go odrywając jeden worek od rolki i wrzucając do niego część butów.

-Czym tym razem przekonał cię ten austriacki dupek? - pyta ironicznie.

Nie odpowiadam, tylko jednym ruchem ramienia ściągam do następnego worka rzeczy do ćwiczeń i kadrowe ubrania. Robię supełek z folii i ruszam w kierunku łazienki, żeby pozabierać z niej kosmetyki.

-Pytałem o coś – warczy Marinus chwytając mocno moją rękę w nadgarstku. Jego chwyt jest tak mocny, że oczy zachodzą mi łzami z bólu.

-Czym przekonał mnie ten austriacki dupek? - powtarzam pytanie wpatrując mu się prosto w oczy. - Może tym, że nigdy nie był wobec mnie agresywny.

Uścisk nagle robi się lżejszy, więc wykorzystuję okazję i ruszam do łazienki.

-Jesteście siebie warci – słyszę z korytarza.

-Całe szczęście, że ty się już nie marnujesz z taką beznadziejną dziewczyną jak ja – odpowiadam mu ironicznie pakując kremy do przepastnej kosmetyczki.

-I tu akurat masz rację – oznajmia stając w drzwiach. Przewracam oczami nie przerywając pakowania.

-Posłuchaj mnie – odwracam się w jego stronę po chwili. - Przyjechałam tu po moje rzeczy, nie żeby się z tobą kłócić.

-I wydawało ci się, że zaparzę ci herbatę i podam ciastka w czasie kiedy będziesz się pakować?

-Nie. Wydawało mi się, że facet z którym byłam nigdy w życiu by mnie nie obraził. Jak widać się myliłam. 2:0 dla Hayboecka?

-Jesteś koszmarnie niekonsekwentna.

-Jeszcze miesiąc temu mnie taką kochałeś.

-Nadal kocham.

Dobrze, że stoję do niego tyłem i zrzucam do walizki bieliznę, bo przynajmniej nie widzi, że oczy po raz kolejny zaszły mi łzami.

-Czy gdybym z tobą zrywała przez kogoś innego, to też byś się tak zachowywał? - pytam.

-Nie – odpowiada mi cicho. - Chodzi o Hayboecka.

-O co wam obu chodzi?

-Nie wiem – wzrusza ramionami. - Po prostu nie możemy na siebie patrzeć. A ty tylko pogorszyłaś tą sytuację.

-Nie zamierzam się winić – prycham rozglądając się dookoła, żeby sprawdzić czy wszystko zabrałam.

-On cię zostawi, zobaczysz. I znowu będziesz cierpieć. I dobrze. Może dojrzejesz do tego, że jak ktoś cię kocha to się tego nie zostawia na poczet głupiej zachcianki.

-Czyli jesteś pewien, że on mnie nie kocha, tak? I że za kilka lat nie będziemy małżeństwem, nie będziemy mieli dzieci, ani nic z tych rzeczy?

-Tyśka, proszę cię – prycha Marinus. - Czy ty siebie słyszysz? Jakie dzieci? Jakie małżeństwo? W ogóle nie znasz Hayboecka, nic a nic.

-Jestem!

Krzyk Michiego wyrwał mnie z zamyślenia. Leżę pośród rozrzuconych po całej podłodze rzeczy. Szafa jest otwarta, ale nadal świeci pustkami, bo dużo przyjemniej mi się leżało z Kevinem (szczeniaczkiem), aniżeli sprzątało.

-O jeste.... O cholera, co tu się stało? - Hayboeck wchodzi do sypialni. - Tysia... Ty byłaś u Krausa.

Ostatnie zdanie jest bardziej stwierdzeniem, niż pytaniem. Siada na podłodze za mną tak, żebym mogła się o niego oprzeć.

-Czemu mi nie powiedziałaś?

-Bo chciałbyś pojechać ze mną.

-To chyba logiczne?

-Nie chciałam, żebyście sobie skakali do gardeł.

-Więc pojechałaś sama. Bardzo mądre, nie ma co.

-Horl ze mną był – burczę niezadowolona z jego tonu.

-Chociaż to dobre. Nic ci nie jest?

-Michi... – przewracam oczami. - Chyba nie myślałeś, że mnie tam pobije, czy coś?

-Ja tam nie wiem – wzrusza ramionami. - Całe szczęście nie miałem tej wątpliwej przyjemności, żeby go lepiej poznać.

-A osądzasz – mruczę. - Kevin... Kevin, chodź piesku!

-Więc został Kevinem, tak? - uśmiecha się lekko Michi zmieniając temat. Wyciąga rękę w stronę szczeniaka, który chwilę później już pokłada się na jego dłoni, żeby tylko zostać pogłaskanym.

Rozmowa schodzi na bezpieczne tory, a ja układając rzeczy w szafie obiecuję sobie, że nikt poza Thomasem Horlem nigdy nie dowie się, jak wyglądało moje rozstanie z Marinusem.

-Tyśka, jest szansa że w tym dziesięcioleciu wyjdziesz z łazienki?

No zabawny, nie ma co.

-Wal się Hayboeck!

-Spóźnimy się!

-Ty i tak się zawsze wszędzie spóźniasz!

Michael na dzisiejszy wieczór zaplanował przekazanie wszystkim informacji o tym, że postanowiliśmy dać sobie drugą szansę. Kazał wszystkim zjawić się w naszej ulubionej pizzerii w centrum Innsbrucka, gdzie zamierza zrobić wielki 'coming out'.

Ostatnie pociągnięcie prostownicą po włosach, kontrola makijażu i wychodzę z łazienki.

-No daleeeeeeeej.

-Może zamiast marudzić, podałbyś mi buty, hmm? - pytam przeglądając się w lustrze na korytarzu. Wygładzam cienki, miętowy sweterek i obracam się wokół własnej osi, żeby zobaczyć czy moje rurki wyglądają tak idealnie jak powinny.

-Jakie buty? - krzyczy Michi z głębi mojej szafy.

-Brązowe botki na obcasie – odpowiadam zakładając płaszcz.

-Te, te czy te? - po chwili Hayboeck pojawia się z trzema parami moich butów.

-Żadne z nich – mruczę niezadowolona i ruszam do sypialni.

-Po co ci tyle butów?!

-Nie zrozumiesz...

-Przecież są identyczne!

-Uwaga, przemówił znawca...

Hayboeck parkuje samochód pod pizzerią i zaciąga hamulec ręczny.

-Gotowa? - odwraca się w moją stronę.

-Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć ich miny – śmieję się odpinając pas. - A właściwie co im powiedziałeś?

-Że chcę, żeby poznali moją nową dziewczynę – uśmiecha się łobuzersko. - Słyszałem, jak Sandra z Megi debatowały o tym, jaką tym razem idiotkę przyprowadzę. Dyskrecja nigdy nie była ich mocną stroną.

-Jaką ty sobie niesamowitą renomę wyrobiłeś - ironizuję wysiadając z auta.

Chłopak chwyta mnie za rękę i ruszamy do pizzerii.

-Michi? - zatrzymuję się na chwilę.

-Tak?

Uśmiecham się i przysuwając się lekko, delikatnie go całuję.

-No i to, to ja rozumiem – prycha śmiechem, kiedy się od siebie odsuwamy. - No, ale do środka!

Otwiera przede mną drzwi i wchodzimy do ciepłego pomieszczenia. W powietrzu unosi się przyjemny zapach pizzy. Po drugiej strony sali dostrzegam całą rozgadaną grupkę. Uśmiecham się lekko na ich widok, mimo że oni jeszcze nas nie zauważyli.

Podaję Michaelowi płaszcz i już chcę coś powiedzieć, kiedy słyszę przeraźliwy wrzask.

-Tysiaaaa!

Sandra rusza w naszym kierunku z tak szerokim uśmiechem na twarzy, że myślałam, że tylko Marinus jest w stanie go osiągnąć.

-Nareszcie zmądrzeliście – krzyczy rozradowana ściskając nas oboje.

-A co tu robi Tysia? - słyszę zdziwiony głos Heinza.

-Jakby to trenerowi przystępnie wytłumaczyć? – zaczyna Manuel wstając z miejsca, żeby się z nami przywitać. - Hayboeck obiecał przyprowadzić nową dziewczynę.

-Ah, no tak! Tysia też chce ją poznać, tak?

-Nie, ciemna maso! - wykrzykuje Jaqueline. - Tysia jest nową dziewczyną. Tysia i nowa dziewczyna Michaela to jedna i ta sama osoba.

Heinz przygląda mi się z najwyższym zdziwieniem.

-Przecież Tysia jest w Bawarii... Czy ktoś mi wytłumaczy o co tu chodzi? Fettner, zapraszam do mnie!

-Opowiadaj co u ciebie! - zarządza Kris siadając z powrotem na swoim miejscu.

-Co u mnie? - uśmiecham się lekko. - Wróciłam do Innsbrucka, dostałam psa, szafę, podwyżkę u Stoeckla za dobre wyniki... Żyć nie umierać.

-I tyle? - dziwi się Megi. - Szczegóły kochanie, szczegóły!

-Zwłaszcza o tej podwyżce – wtrąca się Heinz. - Ile ci płaci? Ile bym musiał wyżebrać od związku, żebyś do nas wróciła?

Wszyscy posyłamy mu pełne politowania spojrzenia.

-No co? - dziwi się szkoleniowiec. - Mam dość zmieniania fizjoterapeutów...

-Przecież byłeś zadowolony z Leona – dziwię się.

-Musiałem go wywalić – odpowiada mi z miną cierpiętnika.

-No, niech się trener pochwali dlaczego go zwolnił – prycha Gregor. Rzucam Heinzowi pytające spojrzenie, a on zaczyna się niespokojnie kręcić na swoim miejscu.

-Śmiał się, że...

-Że pożycza kurtki od Krafta, bo są takie malutkie – wchodzi mu w słowo Morgi i wszyscy skoczkowie zaczynają kwiczeć ze śmiechu.

Rzucam niepewne spojrzenie dziewczynom, Jaqueline i Heinzowi.

-Ja tam cię rozumiem – oznajmia Megi. - Jakby mi jakaś parchata świnia powiedziała, że jestem za gruba na swoje ubrania, to też bym gnoja wyrzuciła na zbity pysk!

Pies to był jednak dobry pomysł. Wieczorem, po powrocie z pizzerii założyliśmy Kevinowi szelki i ruszyliśmy do parku niedaleko osiedla. Chłodne powietrze idealnie orzeźwiało umysł. Po drodze minęliśmy kilka osób z psami, kilku biegaczy i jakąś zakochaną parę na ławce.

-Powinniśmy kupić większe mieszkanie – ciszę przerywa nagle złota myśl Michiego.

-Co?

-Mieszkanie no... Moje to prawie kawalerka.

-Ale nas jest tylko dwójka – rzucam niepewnie.

-I pies.

-A nie, to sorry – śmieję się. - Dla Kevina możemy kupić większe mieszkanie.

-Mówię serio... Ty masz mnóstwo rzeczy, ja już nie mam gdzie trzymać sprzętu. Ja się ledwo sam mieściłem...

-Stać nas na to?

-Mam trochę kasy odłożonej, ty na pewno też, skoro Stoeckl ci tak dobrze płaci, a nigdy nie płaciłaś za mieszkanie... Pewnie musielibyśmy wziąć jakiś mały kredyt...

-Do kredytu trzeba być małżeństwem – oznajmiam rzucając Kevinowi piankową piłeczkę.

-No właśnie.

Zamieram. Odwracam się w jego stronę, a on przygląda mi się wyczekująco.

-Czy ty mi proponujesz zostanie twoim współkredytobiorcą? - pytam unosząc wysoko brwi.

-Coś jakby.

-A jeśli się rozmyślę i zaraz po kupnie mieszkania cię zostawię?

-Wtedy sprzedamy mieszkanie, rozwiedziemy się i każdy dostanie tyle kasy ile wpakował w kupno, a reszta pójdzie na spłatę kredytu.

-Czyli nie dość, że chcesz ze mną wziąć ślub tylko ze względu na kredyt, to jeszcze od razu podsuwasz mi pod nos intercyzę?! - śmieje się. - Nie moglibyśmy dostać po połowie?

-A skąd wiesz, że to nie ty będziesz stroną, która da więcej?

-Nie ma szans, jestem zakupoholiczką! Widziałeś ile ja mam ciuchów?!

-W sumie racja. To jak?

-Bez pierścionka zaręczynowego nie godzę się na żaden ślub – oznajmiam udając urażoną.

-Bez tego? - Michi wyciąga z kieszeni kurtki małe, granatowe pudełeczko.

-Żartujesz sobie.

-Jestem absolutnie poważny.

-Kiedy to kupiłeś?

-W dniu, kiedy przyjechałaś ratować moją formę.

-Zanim pojechałam do Norwegii?

Potakująco kiwa głową.

-Skąd wiedziałeś, że zostanę?

Uśmiecha się łobuzersko.

-Zrobisz wszystko, żebym był szczęśliwy. A szczęśliwy będę tylko z tobą. Poza tym gdybyś nie chciała ze mną być, to byś nie przyjechała. Siedziałabyś schowana u Krausa, byleby tylko mnie nie spotkać. A ty do mnie przyjechałaś. Dwa razy.

Kręcę rozbawiona głową.

-To jak, Mała? - szczerzy się Hayboeck. - Zmieniasz nazwisko?

-Jesteś tak przeobrzydliwie nieromantyczny i do porzygu pewny siebie, że sama nie wierzę, że to mówię, ale...

-Ale będziesz panią Hayboeck?

-Będę – potwierdzam rzucając mu się na szyję.

-Wszystko pięknie ładnie, ale dziecko nam zginęło – mruczy Michi po chwili.

-Kevin? - krzyczę odsuwając się od blondyna. - Kevin!

Michi odchodzi w drugą stronę szukając szczeniaka.

Byłoby sto razy łatwiej gdyby nie było już tak ciemno.

-Jesteś łobuzie! Jakiego ty nam stracha napędziłeś! - słyszę nagle krzyk Hayboecka i czuję jak kamień spada mi z serca. - Urghhh, gdzie ty wlazłeś? Tysia, on jest cały w błocie!

Z rozbawieniem obserwuję jak z obrzydzeniem na twarzy niesie szczeniaka na wyciągniętych daleko przed siebie rękach, żeby tylko czasem się nie pobrudzić.

-Wiesz, że zaręczyliśmy się jak stare dobre małżeństwo? Jest problem i nagle nie ma problemu!

-Dobra, dobra – prycha Michi i podaje mi Kevina. - Ty nie zmieniaj tematu tylko go weź. Ja nie będę go niósł takiego brudnego. Twoja norweska kurtka może się pobrudzić, moja austriacka nie.

-A czy pies nie może po prostu iść? - pytam.

-Przecież to maleństwo ma tyle kilometrów w łapkach dzisiaj, że zaraz nam tu padnie! No Tysia, miej serce! Ponieś go do domu!