2. Dobrze mieć dupeczkę w kadrze!

- Naprawdę jest ci potrzebne aż tyle szortów? - jęknął Michi leżąc na moim łóżku i obserwując jak kolejna para ląduje w walizce. Odwróciłam się do niego i rzuciłam lodowate spojrzenie. - Ok, jest ci potrzebne, rozumiem.

Hayboeck dość dobrze poznał już mój problem polegający na słabości do wielkiej ilości ciuchów. 3 tygodnie temu razem z Kraftem, Gregorem i Manu przyszli mi skręcać szafy w moim nowym mieszkaniu. Zapomniałam im jedynie powiedzieć ILE ich jest. Po 3 dniach walki, wszystkie szafy stały na swoich miejscach, a ubrania elegancko ułożone leżały na półkach.

Tak, minęły 3 tygodnie od czasu kiedy dołączyłam do ekipy austriackiej i właśnie szykowaliśmy się do wyjazdu na zgrupowanie do Turcji. Michi jako mój sąsiad, najlepszy kumpel i powiernik wspierał mnie w trudnych chwilach pakowania walizki.

- To czy to? - podniosłam do góry dwa komplety bikini i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

- Boże, dziewczyno – Hayboeck przewrócił z rozbawieniem oczami – właśnie zapakowałaś szorty dla całej żeńskiej armii Stanów Zjednoczonych, a nie możesz zapakować dwóch bikini?

- Bikini to nie to samo co szorty!

- Niemożliwe! Naprawdę? Całe dotychczasowe życie żyłem w błędzie....

- Nie nabijaj się! - rzuciłam i zajęłam się składaniem bluzek i wrzucaniem ich do walizki. - Wiesz jak Diess pilnuje żebym czasem 'nie emanowała przy was swoją seksualnością'... On ma jakiś problem na tym podłożu?

- Chyba nie jestem dobrą osobą żeby ci to wszystko opowiadać – mruknął niechętnie blondyn i podniósł się aby usiąść po turecku. - Musiałbym się skonsultować z chłopakami i może ci to razem opowiemy... Może być na zgrupowaniu?

- Obiecujesz? Bo ja już naprawdę mam dosyć tych komentarzy...

- Obiecuje! A poza tym Diess pilnuje cię tylko w pracy, nie wie co się dzieje kiedy zostajesz ze mną sama w mieszkaniu... - Michi posłał mi wyzywający uśmiech i mrugnął łobuzersko.

- Wariat! - zaśmiałam się i rzuciłam w niego poduszką, którą zgarnęłam z brzegu łózka.

- Dobra Skarbeńku – blondyn podniósł się i ruszył do drzwi – Uciekam do siebie, wpadnę do ciebie wieczorem, wiesz po co... - znowu się uśmiechnął złośliwie.

- Tak? A niby po co?

Michael zawrócił w moją stronę. Zatrzymał się dosłownie o krok ode mnie, przyciągnął do siebie łapiąc mnie za biodra i patrząc mi głęboko w oczy wymruczał:

- Obiecałaś pożyczyć mi blender.

O mało nie parsknęłam śmiechem, ale próbując zachować nastrój sytuacji westchnęłam cicho, położyłam mu dłoń na policzku i odpowiedziałam:

- Ah no tak, zapomniałam! Ale teraz wypierdalaj stąd, bo zadzwonie do Diessa i zawiadomię go, że mnie molestujesz.

Po ostatnim słowie delikatnie klepnęłam go w policzek i odsunęłam się z powrotem do szafy w poszukiwaniu ubrań.

- I takie laski to ja lubię! – Michi był ewidentnie zadowolony z zaistniałej sytuacji. - Może wpadnę wieczorem po coś więcej...

- WYPIERDALAJ!

Następnego dnia popołudniu wszyscy spotkaliśmy się na lotnisku, skąd mieliśmy się udać do Turcji. Jako że pogoda w Austrii dopisywała miałam na sobie kadrowe szorty, lekko przykrótką bluzkę ukazującą kawałek mojego brzucha i sandałki. Za sobą ciągnęłam walizkę, a na ręcę niosłam dość dużą torebkę.

- To ma być strój, który zapewni brak intymnych relacji w kadrze? - jeszcze nic nie zdążyłam powiedzieć, a Diess od razu na mnie naskoczył.

- Boże, Tyśka – Gregor udawał przerażonego – zapomniałaś kadrowego habitu!

Parsknęłam śmiechem i usiadłam obok Schlierego, a ten zaraz otoczył mnie swoim ramieniem.

- Nam Tysia bardzo się podoba w takim wydaniu!

- Właśnie o to chodzi, że ja doskonale wiem że wam się podoba w takim wydaniu!

- Daj spokój Alex – do dyskusji przyłączył się Heinz, który pojawił się nie wiadomo skąd. - Nie rób z chłopców takich niewyżytych seksualnie potworów. To wbrew pozorom dojrzali młodzi mężczyźni! O, bardzo ładne! - rzucił pokazując na coś co przed chwilą Kraft narysował na karku Dietharta markerem. – A co to?

Wszyscy wygięli się do tyłu, żeby zobaczyć malowidło Stefana i ryknęli śmiechem widząc rodzinę penisów uwiecznioną pod włosami Thomasa.

- Kurwa, Kraft! - wrzasnął Diethart i ruszył przez halę lotniska, próbując dogonić uciekającego przed nim kumpla.

- Dojrzali młodzi mężczyźni – powtórzył bez przekonania Diess i z westchnieniem ruszył w kierunku odprawy.

Całe szczęście, że pokój dostałam sama – wiecie, ochrona przed relacjami damsko-męskimi. Z zadowoleniem stwierdziłam, że mam dwuosobowe łózko, a skoczkowie ulokowani są w pokojach niemalże na drugim końcu korytarza. Cisza, spokój i... pukanie do drzwi? Westchnęłam i ruszyłam otworzyć.

- Morgi? - zdziwiłam się gdy ujrzałam Thomasa po drugiej stronie.

- Masz chwilkę? Kolano mnie koszmarnie nawala... Jak co wieczór ostatnio...

- Jasne, wejdź – przepuściłam utykającego skoczka w drzwiach i delikatnie je za nim zamknęłam – Siadaj – wskazałam mu miejsce. Zaczęłam ogarniać wszystko co potrzebne gdy nagle usłyszałam głos Morgiego.

- Wiesz, chciałbym cię przeprosić.

- Ty mnie? - zdziwiłam się – A niby za co?

- To jak traktuje cię Diess to wszystko moja wina.

Podeszłam do Thomasa i rozpoczęłam walkę z jego kolanem jednocześnie nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

- Co masz na myśli?

- Wolałbym tego sam nie opowiadać... Ale powiem chłopakom żeby z tobą o tym pogadali – mówił strasznie cicho, jakby naprawdę było głupio – Należą ci się wyjaśnienia.

Nie zdążyłam nic odpowiedzieć gdy znowu usłyszałam pukanie do drzwi.

- Otwarte! - krzyknęłam skupiając się ponownie na kolanie.

- Cześć Złociutka! - do pokoju wpadł Hayboeck – O cześć Morgi! Królewno ty moja, ty na pewno masz wszystko w swojej przepastnej walizce, powiedz że masz herbatę miętową!

- Nie tkniesz mojej herbaty miętowej!

- Błagam! Ja bez niej nie zasnę! Pointner o tym wiedział i mi woził, a Heinzowi zapomniałem powiedzieć!

- To teraz zapomnij o herbacie – odpowiedziałam. - Lepiej? - zwróciłam się do Morgiego, który pokiwał głową.

- No i dobra – Michi założył ręce na piersiach i usiadł na moim łóżku. - Zatem spędzimy ten uroczy wieczór razem, ja będę gadał, a ty będziesz mnie słuchała.

- Weź sobie tę herbatę z szarej kosmetyczki i zmiataj stąd – mruknęłam niezadowolona.

- Dziękuję! - w biegu ucałował mój policzek i już go nie było. Był za to Kraft, z którym Hayboeck minął się w otwartych już na oścież drzwiach.

- Tysia! Nie mam piżamy! - zawołał od progu.

Spojrzałam na niego zbita z tropu.

- I co? Mam ci swoją pożyczyć?

Morgi obserwował wszystko nie przestając się śmiać.

- Idź do Gregora – rzucił w stronę młodszego skoczka – Niech ci wyciągnie z mojej torby jakąś, wziąłem 3 w razie potrzeby.

- Dzięki Thomas – Kraft był wyraźnie rozradowany. - Wiedziałem że jak przyjdę do kobiety, to problem sam się rozwiąże. Dobrze mieć dupeczkę w kadrze. Narazie!

- Zostałaś dupeczką, nieźle – ironizował Thomas więc ścisnęłam mu nieco mocniej kolano i od razu się uspokoił.

- Dom wariatów z wami! - krzyknęłam. - Już cię tu nie ma!

- Idę idę – zwlókł się z łózka na którym leżał. Podziękował za pomoc, życzył dobrej nocy i wyszedł. Zamknęłam drzwi i osunęłam się po nich w dół. Byłam absolutnie wykończona, ale jednocześnie uśmiech nie mógł mi zejść z twarzy. Lubiłam tych wariatów. Znowu usłyszałam pukanie do drzwi.

'Ja chyba śnię' pomyślałam sobie.

- Nie mam już herbaty miętowej, ani zapasowych piżam – krzyknęłam padając na łózko.

- A co powiesz na mrożoną czekoladę? - usłyszałam w odpowiedzi. Podniosłam się i poszłam otworzyć drzwi. Za drzwiami stał rozbawiony Gregor z dwoma kubkami nakrytymi wieczkami.

- Jedyny normalny! - krzyknęłam wpuszczając go do środka. Rozsiadł się wygodnie na moim łóżku przesuwając wcześniej stertę moich ubrań. Weszłam do łazienki zmyć z twarzy makijaż kiedy usłyszałam znajomą melodie mojego dzwonka.

- Telefon! - krzyknął Gregor.

- Zobacz kto!

- Severin... Freund? Serio?

- Niech dzwoni, później do niego oddzwonie.

Wróciłam do pokoju i usiadłam naprzeciwko Schlierego.

- Ej, a jak tak przy Niemcach jesteśmy.... Ostatnio widziałem Cię w kawiarni z Wellingerem... Wy coś tak na poważnie?