Jedyneczka.

Gdyby ktoś rok temu powiedział mi, że kiedykolwiek zostanie o mnie napisany tak słodkopierdzący artykuł, to przysięgam że bym go wyśmiała.

Rok temu byłam najbardziej zgryźliwą i ironiczną osobą o jakiej kiedykolwiek słyszałam.

Rok temu siedziałam w siedzibie głównej Austriackiej Federacji Narciarskiej i modliłam się, żeby się nie roztopić. Żar lał się z nieba niesamowicie jak na koniec maja, a tego dnia miało być moje pierwsze oficjalne wystąpienie w sztabie, zatem musiałam wyglądać jak człowiek. W duchu kląc na długie spodnie i szpilki, które naturalnie nie przepuszczały powietrza wstałam z fotela i poszłam się przywitać z Heinzem, który już do mnie biegł.

-Przepraszam za spóźnienie, ale musiałem odebrać twoją kartę, żebyś już więcej nie musiała na mnie czekać – uśmiechnął się na przywitania i potrząsnął moją ręką.

Poznałam Heinza parę tygodni wcześniej. Był dziwakiem. Pozytywnym, ale nadal dziwakiem. Na mojej rozmowie o pracę opowiadał mi o swoich myszoskoczkach, o tym jak w ostatnią niedzielę żona ugotowała zupę kalafiorową i chyba było w niej za dużo pieprzu, ale nie chciał jej robić przykrości więc nic nie powiedział, następnie naprawiliśmy wspólnie ekspres do kawy, a na koniec bazując jedynie na opisie słownym zdiagnozowałam u jego syna kontuzję kolana. Mimo wszystko go lubiłam. Heinz Kuttin, był takim wujkiem Heńkiem, którego ma każda rodzina. To taki wujek i do tańca i do różańca. Taki co to wszystkie małolaty obtańcowuje na weselach, a jak trzeba to by czołg zdołał naprawić.

Inaczej sprawa miała się z Alexandrem Diessem, asystentem Kuttina. Od samego początku się nie polubiliśmy. To właśnie on najgłośniej krzyczał, żeby mnie nie przyjmować, 'bo dziewczyna, bo będzie ich bajerować, przecież ona ma spędzać z nimi całe dnie!'. Wtedy jeszcze nie wiedziałam o co mu chodzi, więc para aż mi z uszu leciała jak słyszałam te bzdury. Trzeba jednak było przyznać, że stanowiliśmy bardzo wydajny duet: pracując tylko w dwójkę potrafiliśmy naprawdę dużo zrobić w krótkim czasie. Może dlatego, że oboje chcieliśmy już mieć tę wątpliwą przyjemność za sobą?

Weszliśmy z Heinzem do sali konferencyjnej, gdzie czekał już na nas Diess.

- Cześć Smarkulo – rzucił na przywitanie. - Ciężko mi to powiedzieć, ale ładnie wyglądasz.

- Cześć Buraku – odpowiedziałam uśmiechając się ironicznie – Ojej! Powiedziałeś mi komplement! To jest ten moment w którym powinnam to zapisać w pamiętniczku?

- Zapomnij – prychnął Alex. - Więcej już ci nic miłego nie powiem. Zajmij miejsce, zaraz przyjdą skoczkowie.

- Już zajęłam – odparłam trzepocząc rzęsami w jego stronę. - Będę siedzieć z tobą i umilać ci czas.

Nie zdążył nawet westchnąć bo na korytarzu zrobił się straszny hałas i do sali wbiegli dwaj bruneci usilnie próbując przegonić siebie nawzajem w walce o miejsce na szczycie stołu.

- Chyba cię pojebało – rzucił Fettner patrząc z góry na Krafta, który z wyrazem triumfu na twarzy płaszczył tyłek na krześle.

- Nie Skarbeńku – odparł Stefan – Dzisiaj ja tu rządzę. Idź sobie usiądź obok Pani Koleżanki - wskazał na mnie - Albo nie! Nie siadaj za blisko z tą swoją krzywą papą bo jeszcze będziesz jej zaniżał odczucia estetyczne.

- Siedzę obok Diessa, gorzej nie będzie – mruknęłam pod nosem, ale na tyle głośno by wszyscy to usłyszeli. Kraft z Fettnerem ryknęli śmiechem i przybili mi żółwika, a Alex wznosząc oczy ku niebu wyszedł do automatu po batonika. Chłopcy mi się przedstawili i Manuel klapnął obok mnie. Po chwili do sali wpadła reszta skoczków, którzy właśnie wrócili z treningu. Po kolei zaczęli się przedstawiać, a z mojej drugiej strony usiadł Michael Hayboeck. Zaraz potem zjawili się Heinz z Alexem.

- Hayboeck, wypad! - warknął Diess w kierunku mojego nowego towarzysza, który ewidentnie go podsiadł.

- Nie wydaje mi się – odparł Michi przeżuwając winogrono, które Manuel w misce postawił przed nami.

- Moi drodzy, nie będziemy się kłócić o miejsce – lamentował Kuttin. - Alex, zajmij proszę miejsce obok Gregora – wskazał na koniec stołu. - A co ty tu robisz, synu? - zdziwił się zauważając Krafta siedzącego na szczycie stołu.

- Płaszczę pośladki trenerze, strasznie mnie bolą po treningu!

- No ale dlaczego tutaj?! To jest miejsce dla najważniejszej osoby! A kto jest najważniejszy? - spytał pozostałych skoczków.

- DOSTAWCA KAWY! - ryknęli zgodnie.

- No dobrze... - westchnął Heinz – A zaraz po nim...?

- No przecież nie będziemy się kłócić o miejsce – rzucił ironicznie Diess. Muszę przyznać, że tym u mnie zapunktował. Uśmiechnęliśmy się do siebie złośliwie, a potem wszyscy skupili się na bezradnej minie trenera.

- No dobrze... Jeszcze was podsiąde, zobaczycie – pogroził palcem wszystkim zebranym. - Ta piękna młoda dama która siedzi między tymi dwoma głąbami – wskazał na Michiego i Manuela – to Justyna Jankowska, nasza nowa fizjoterapeutka.

- Fizjoterapeutka? - Gregor aż zakrztusił się wodą. - Myślałem, że będzie kierownikiem kadry, czy coś.

- I to jest najlepszy dowód na to, że nie powinieneś za dużo myśleć – mruknął złośliwie Morgi.

- Takiś zabawny? - spytał Gregor – Przecież ona jest malutka! Jak da radę nas zregenerować?!

- A widziałeś się ostatnio w lustrze? - spytałam uprzejmym tonem.

Gregor spojrzał na mnie zaskoczony.

- Tak.

- Na zawodnika MMA to ty mi nie wyglądasz, nie bój się, dam sobie radę z takim chuchrem jak ty.

Po sali przeszedł cichy śmiech, ale natychmiast ucichł pod groźnym spojrzeniem trenera. Uśmiechnęłam się szeroko do Gregora, a ten tylko z rozbawieniem pokręcił głową.

- Przypominam także o klauzuli, którą każde z Was podpisało wraz z umową o zakazie wdawania się w intymne relacje z innymi członkami kadry – uwaga Alexa była ewidentnie skierowana w moją stronę, czułam to.

- No widzisz, jaki pech! - rzuciłam w jego stronę – A miałam taką straszną ochotę na romanse z Tobą!

- Mnie to nie dotyczy, ja mam żonę!

- No i?

- Sprawa dotyczy tylko ludzi wolnych, czyli w świetle prawa tych bez męża czy żony – Fettner pospieszył z wyjaśnieniami. - W gruncie rzeczy dotyczy nas i ciebie – wskazał na mnie. - Trenerzy, lekarze i serwisemeni mają żony więc potencjalnie nie stanowią zagrożenia.

- Potencjalnie – mruknęłam złośliwie.

- Więc teoretycznie musielibyśmy wszyscy trzasnąć sobie śluby na lewo – kontynuował Fettner – i moglibyśmy robić co byśmy chcieli! Taki Diethart, na ten przykład, mógłby dać upust swojej miłości do Krafta...

- Dlaczego akurat do niego? - głos Dietharta przypominał lament dziecka.

- Bo jesteście dwa dzieciaki i chciałem obrazowo przedstawić Justynie w czym rzecz!

- A czy ja bym nie mógł z Justyną czegoś obrazowo przedstawić...? - Diethart nadal walczył o swoje.

- No błagam... Czy Ty siebie słyszysz? - prychnął Manuel.

- Wasz prawnik to idiota, czujecie to? - wtrąciłam swoje trzy grosze. - Zwolnijcie tą tępą strzałę...

- Spokój! Hayboeck, wynajęliśmy Tyśce mieszkanie na tym samym osiedlu co tobie – rzucił Kuttin do mojego towarzysza – więc ją odwieziesz i pomożesz się zaaklimatyzować.

- Może pokazać ci miasto? - spytał Michi kiedy godzinę później siedzieliśmy w jego samochodzie i jechaliśmy w kierunku osiedla.

- Gdziekolwiek byleby z klimatyzacją – mruknęłam wystawiając twarz do dmuchawy. Blondyn spojrzał na mnie rozbawiony, by po chwili powiedzieć:

- To może pokaże ci teren przy skoczni, hmm? To w sumie dla nas ważne miejsce.

Chwilę później byliśmy już u celu, a ja po zostawieniu w samochodzie moich cielistych szpilek w których już nie mogłam wytrzymać ruszyłam za Michim w kierunku wejścia na teren skoczni. Oczywiście nie przewidziałam, że beton będzie tak rozgrzany więc przeskakiwałam na palcach kolejne metry próbując się nie oparzyć.

- Jaka z ciebie rusałka – zaśmiał się Hayboeck. - Gdzie masz buty?

- W twoim samochodzie – odparłam.

- Ledwo się znamy, a ty już mi szafę z samochodu robisz – uśmiech Michiego zaczynał się robić zaraźliwy – Oj będę miał z tobą wesoło.

Stanęliśmy przy barierkach odgradzających publiczność od zeskoku na którym siedziało kilku skoczków.

- Zapomniałem, że Niemcy są u nas na zgrupowaniu – mruknął mój towarzysz wskazując głową na grupkę, którą cały czas obserwowałam. Właściwie nie obserwowałam wszystkich. Obserwowałam tylko jednego. Jego. Obserwowałam chłopaka, który w przeciągu roku miał mi przewrócić życie do góry nogami, zmienić całkowicie postrzeganie świata, usposobienie i przywrócić możliwość czerpania radości z najprostszych chwil.

- A tam na przykład jest Severin Freund, kojarzysz gościa? - Michi cały czas nawijał, jakby nie zauważył, że na chwilę się wyłączyłam. - Hej, Sev!

Blondyn się odwrócił, podniósł z ziemi i ruszył w naszą stronę.

*****

Jest i jedyneczka! Mam nadzieję, że nie wyszła najgorzej ;)

Wiem, zrobiłam z Kuttina trąbę, ale on naprawdę przypomina mi takiego wujka Heńka, nic na to nie poradze ;D

Troszkę cofnęłam się w czasie, żeby Was we wszystko wprowadzić, mam nadzieję że wszystko jest w miare logicznie napisane i nikt się nie pogubi w moim toku myślenia ;)

Bardzo Wam dziękuję za komentarze, dużo dla mnie znaczą i staram się z nich wyciągać to co najlepsze :)

A co do Waszych domysłów, to hmm... chyba naprowadziłam Was nieświadomie, ale jestem bardzo ciekawa czy nasze toki rozumowania się pokrywają ;)

ENJOY!