Prolog.

Jest 23.15 27 lipca. Jesteśmy w Wiśle, w hotelu w którym zatrzymała się reprezentacja Austrii w skokach narciarskich. Już jutro rozpoczyna się Letnie Grand Prix, a my postanawiając wykorzystać okazję umawiamy się na rozmowę z Justyną Jankowską, fizjoterapeutką reprezentacji Austrii, która w ostatnich miesiącach stała się nie mniejszą gwiazdą niż sami skoczkowie.

Rozlega się ciche pukanie i za chwile w drzwiach pojawia się burza brązowych loków.

- Przepraszam za godzinę, ale musiałam odprawić z chłopakami wieczorne rytuały – śmieje się dziewczyna i pewnie wchodzi do pokoju.

Ubrana w luźne dresowe spodnie z naszytą austriacką flagą i przykrótki biały top który lekko odsłania jej płaski brzuch w niczym nie przypomina skupionej i poddenerwowanej dziewczyny, którą widzieliśmy parę godzin temu na kwalifikacjach.

Siada na fotelu naprzeciwko mnie i podciąga bose stopy pod siebie siadając po turecku.

- Wieczorne rytuały? - pytam unosząc lekko brew. Dziewczyna zaczyna się śmiać.

- Wiesz, Morgiego zawsze boli kolano przed snem, trzeba rozmasować, Michi (Michael Hayboeck – przyp. red.) nigdy nie zaśnie bez herbaty miętowej, Kraft notorycznie gubił piżamy, więc od jakiegoś czasu sama mu ją wożę. Ponadto Gregor ma zawsze jakiś problem do obgadania, więc z ich wybierania się do spania zawsze tworzy się cała akcja.

- Jak matka!

- Matka Polka – uśmiecha się dziewczyna.

No tak. Nie można zapomnieć o słowiańskich korzeniach, z których dziewczyna jest bardzo dumna. W czasie konkursów mocno trzyma kciuki za swoich rodaków, a miłością do Polski i Polaków zaraziła już całą kadrę Austrii.

- Dość wcześnie chodzą spać...?

- Oni wstają o 6 rano! Dietharta trener musi za nogi wyciągać z łóżka, dzieciak jest niesamowicie uparty!

- Dzieciak? Jest rok młodszy od Ciebie!

- Co nie przeszkadza mu być kompletnym dzieciakiem – znowu śmiech.

- Przepraszam że to powiem – zaczynam niepewnie – ale w niczym nie przypominasz dziewczyny którą widziałem dzisiaj rano pod skocznią czy choćby w zimowej sesji z chłopakami. Strasznie dużo się uśmiechasz, twardo stąpasz po ziemi...

- Wtedy byłam w pracy – odpowiada rzeczowo brunetka kiwając ze zrozumieniem głową jakby wychwyciła o co mi chodzi – a teraz, skoro skoczkowie już są odprawieni do wyrek, mam wolne! Więc mogę sobie pozwolić na odrobinę luzu... A zdjęcia? O których mówisz?

- O promocyjnych przed Sochi.

- Ach o tych... Chciałabym żeby moja praca tak wyglądała. Żeby wszystko za mnie robili i nosili, a ja bym była, pachniała i malowała paznokcie.

- No właśnie, Twoja praca. Zatrudnili Cię jako fizjoterapeutkę, ale mam wrażenie że robisz w kadrze dużo więcej.

Dziewczyna po raz kolejny się uśmiecha.

- Żebyś wiedział! Poza fizjoterapią zajmuję się też terapią umysłową – jej uśmiech przybiera złośliwy kształt, na co podnoszę pytająco brwi. - Przychodzą do mnie, żeby się wygadać. Jest to naprawdę strasznie miłe, ale sam widzisz o której się spotykamy, jest dość późno jak na wywiad. Jutro, po zawodach pójdę spać pewnie około 4 nad ranem. A każdy z nich potrafi wpaść do mnie o 8 i zacząć opowiadać o problemie z dziewczyną, bo właśnie zadzwoniła i miała 'jakiś dziwny ton'. Nie muszę chyba dodawać że większość z tych problemów jest urojona. Ponadto dbam o ich dietę. Taki Fettner na przykład najchętniej jadłby tylko chleb z nutellą. A kombinezon potem musiałby mieć szyty z plandeki na żuka!

Parskam śmiechem.

- No i prowadzisz zajęcia ruchowe – dodaję.

- Dokładnie. Bardzo dużo czasu spędzam z chłopakami ćwicząc równowagę, a także biegając. 15 kilometrów dziennie to standard! Każdy biegnie w swoim świecie, w słuchawkach na uszach, ale mamy świadomość, że jednak biegniemy razem, jako grupa i nikt nikogo na trasie nie zostawi. To niesamowicie buduje ducha zespołu.

- Zawsze było tak kolorowo?

- Absolutnie nie – zaprzecza Justyna– na samym początku musiałam udowadniać, że zasługuję na tę pracę. Sztab trenerski był uprzedzony do zatrudniania dziewczyny na to stanowisko. Heinz (Kuttin, trener reprezentacji Austrii – przyp. red.) mi zaufał i powierzył to zadanie. Na początku byłam zła o to ich podejście, uznałam to za szowinistyczne. Ale potem Michi i Gregor opowiedzieli mi o całej aferze z udziałem Morgiego i byłej fizjoterapeutki. Przyznam szczerze że nie miałam o tym pojęcia. No i wtedy po części zrozumiałam.

- Ale udało się ich przekonać...

-... że nie mam zamiaru ich bajerować? - wpada mi w słowo dziewczyna i znów zaczyna się śmiać. - No powiedzmy.... choć nadal zdarza mi się przeczytać w gazetach, że z którymś romansuje, a pod spodem jest zdjęcie ze wspólnego wyjścia po czereśnie! Romans jak się patrzy! Chyba nawet w Twojej gazecie to czytałam....

- Na pewno nie! - bronię się jak mogę, chociaż szczerze mówiąc nie mogę mieć pewności czy jakiś pismak takich bzdur nie puścił w sobotnim wydaniu. Dziewczyna mimo wszystko nadal ma pogodny uśmiech na twarzy. Zaczynam się zastanawiać skąd nasz sztab wytrzasnął tego radosnego chochlika. - A dziewczyny naszych skoczków? Nie są zazdrosne?

- Ani trochę! One wiedzą że to bzdury wyssane z palca. Nigdy żadnej się nie musiałam tłumaczyć. Wbrew temu co próbują stworzyć brukowce mamy ze sobą naprawdę dobry kontakt.

- Wiesz, że znacznie podnosisz walory estetyczne pod skocznią?

- Podrywasz mnie? - w oczach dziewczyny pojawiają się wesołe iskierki. Widać, że jest w swoim żywiole.

- Może trochę. Ale ogólnie to stwierdzam fakt.

- Wiesz, jestem dziewczyną, lubię dobrze wyglądać. Zresztą, która z nas nie lubi? Ale nie przywiązuje do tego specjalnej wagi. Nie jestem jedną z tych dziewczyn które pójdą na siłownie w pełnym makijażu bo ktoś je może zobaczyć. Jak to mówią, jak chcesz wyglądać jak kociak, najpierw musisz się upocić jak świnia. Koniec i kropka.

- Kokietka z Ciebie.

- Ja? Kto Ci takich bzdur naopowiadał?

- Maciej Kot coś wspominał.

Tyśka parska śmiechem.

- Maciej Kot jest większą kokietką niż ja, więc niech on już lepiej nic nie mówi.

- Dobrze się znacie?

- Byliśmy swego czasu sąsiadami, ale to jeszcze zanim dołączyłam do AUTów.

- A teraz tak szczerze... Na czym polega fenomen Justyny Jankowskiej?

- Wiesz, ja rzadko bywam w Austrii i nawet nie wiedziałam że istnieje coś takiego jak fenomen Justyny Jankowskiej.

- Nie żartuj! Wszystkie dziewczynki w Austrii chcą być jak Ty!

- Może wszystkie dziewczynki w Austrii chciałyby bezkarnie obmacywać Gregora?

-  A widzisz... w ten sposób nie pomyślałem. To teraz szybkie pytania. Może być?

- Jasne, strzelaj – odpowiada Justyna.

- Najlepszy kumpel w kadrze?

- Hayboeck.

- Ulubiona skocznia?

- Letalnica.

- Najgorszy moment sezonu?

- Upadek Michiego.

- Najlepszy skoczek?

- Mam dwa typy.

- Pierwszy?

- Freund.

- A to ciekawe... a drugi?

- No Stoch oczywiście!

- No tak, Patriotka – uśmiecham się. - Ulubione miasto?

- Zakopane!

- A właśnie... dawno Cię tam nie było – próbuję podpuścić dziewczynę – A o ile się orientuję to tam mieszkasz...?

- Już nie – dziewczyna wzrusza delikatnie ramionami – Przeniosłam się do Bawarii.

Uśmiecham się szeroko widząc jej lekkie zakłopotanie.

- Ah no tak – zaczynam. - Twój mały bawarczyk. Jesteś szczęśliwa?

- Jak nigdy wcześniej – Tyśka uśmiecha się promiennie.

W tym momencie drzwi się otwierają i w drzwiach staje trener zapraszając swoją fizjoterapeutkę na odprawę. Żegnamy się, a ja zaczynam rozumieć dlaczego wszyscy oszaleli na punkcie tej dziewczyny.

***

No to mamy prolog. To mój pierwszy blog, ale mam nadzieję, że nie zanudziłam Was na śmierć i jeszcze do mnie wpadniecie poczytać o Tyśce, małym bawarczyku i austriackich asach ;)
bardzo sobie cenie każdy komentarz i wszystkie uwagi!