17. I podaj mi więcej tej papki kobieto!

9 dni. A dokładnie 9 dni, 7 godzin i 22 minuty potrzebował Michi, żeby obudzić się ze śpiączki. Powiecie, że to mało. Dla mnie to było najdłuższe 9 dni, 7 godzin i 22 minuty w całym życiu. Każdą minutę poświęcałam na to, żeby zapewniać samą siebie, że gorzej już nie będzie, że jego stan jest stabilny i że niedługo wróci ze mną do Innsbrucka.

W końcu parę dni po Nowym Roku nadchodzi to, na co zdaje mi się, że czekałam całą wieczność. Siedzę akurat na parapecie w szpitalnej sali Michiego. Na dworze jest już ciemno, ale gwiazdy świecą tak jasno, że pewnie można by iść bez żadnego dodatkowego oświetlenia i przy okazji się nie zabić.

- Tysia? - słyszę słaby głos. Uśmiecham się do okna przez łzy i czuję jak kamień spada mi z serca. Palce mocniej zaciskają mi się na kubku z herbatą, gdy odwracam wzrok w jego stronę. - Jesteś tu.

- A gdzie indziej miałabym być? - pytam.

- Podejdziesz do mnie? - odpowiada mi pytaniem. Odkładam kubek na parapet i podbiegam do jego łóżka. W jednej sekundzie przytulam go do siebie tak mocno jak to tylko możliwe.

- Tak się bałam – szepczę, a łzy zaczynają mi mimowolnie spływać po policzkach.

- Tlen mi odcinasz – słyszę jego słaby głos. Natychmiast puszczam go przerażona, ale on uśmiecha się do mnie łobuzersko. - Nie sądziłem, że tu będziesz.

- Dlaczego?

- Źle cię potraktowałem wtedy...

- Skończ – przerywam mu. - Miałeś pełne prawo się tak zachować. To ja powinnam cię przepraszać.

- Nie masz za co – śmieje się, po czym delikatnie pokasłuje. - Przecież nie zostawisz mnie dla Krausa, prawda?

Zaczynam się śmiać razem z nim i delikatnie pukam się w czoło.

- Powinnam zadzwonić do Heinza – informuję blondyna i wyciągam telefon z kieszeni, a drugą rekę trzymam bezpiecznie w jego dłoni. - Halo? Heinz? Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że Michi się obudził!

- Kochanie! Wychodzę! - słyszę w odpowiedzi stłumiony krzyk. - Nie, nie musisz mi zostawiać jabłecznika... Chciałbym przeżyć – dodaje cicho na końcu. - Daj mi pół godziny Tyśka i jestem!

- Tysiol – zaczyna Michi bawiąc się moją dłonią. - Pomożesz mi się z tego wygrzebać do Olimpiady?

- Nie dasz rady – kręcę głową z uśmiechem. - Jesteś młody, wystartujesz za cztery lata...

- Nie pytam cię o zdanie – przerywa mi. - Pytam czy mi pomożesz.

Więc ćwiczymy. Każdą wolną chwilę od zawodów spędzam z Michim, który został zesłany na przymusowy urlop.

- Masz – podaję mu jakąś papkę, którą kazała mu jeść dietetyczka.

- Obrzydlistwo – prycha mieszając łyżką w swoim obiedzie.

- Albo pizza albo Olimpiada – szczebiocze mu nad uchem Tynka. Natychmiast rzucam jej ostrzegawcze spojrzenie, ale ona tylko uśmiecha się złośliwie. - No przecież żartuję! Wiesz że trzymam za ciebie kciuki blondasie!

- Nie przywiozę ci pamiątki – mruczy Hayboeck zjadając odrobinę musu. - O fuuuj.

- Chryste, przecież to nie może być aż tak nie dobre! - wykrzykuję zabierając mu łyżkę z ręki. - Toż to same warzywka!

Biorę kęsa i zamieram. Paskudztwo! Ale przecież nie okażę tego blond cwaniakowi. Zmuszając się do dzielnej miny przełykam wszystko co miałam w buzi i zwracam się do Michiego.

- Pychoty!

Czuję się jakbym wypiła sok z cytryny. Order Uśmiechu dla mnie, proszę!

- O mało nie rzygnęłaś, widziałem – burczy Hayboeck i bierze kolejną łyżkę.

- To ja ci przygotuję koktajl! - wykrzykuje Tynka i rusza w kierunku miksera.

- Lubicie się nade mną znęcać, co?

- Chcemy ci pomóc! - rzucam oburzona. - Może byś docenił, hmm?

- Doceniam, doceniam – mruczy i bierze kolejną łyżkę. - Tylko dlaczego to musi tak smakować?

W tym momencie słyszymy dzwonek do drzwi. Tynka rusza do korytarza aby otworzyć i chwilę później wraca z Heinzem.

- Dlaczego on siedzi na piłce? - pyta zdziwiony Kuttin wchodząc do kuchni.

Nachylam się pod wyspę i rzeczywiście, Michi siedzi na dmuchanej piłce do ćwiczeń i trenuje równowagę.

- To jest skoczek, tego nie ogarniesz – macham ręką w odpowiedzi. - Co tam?

- Bo ja właśnie do Michaela! - uśmiecha się promiennie do blondyna. - Mogę? - wskazuje na krzesło barowe.

- Jasne – kiwa głową Hayboeck. - A papki by trener nie chciał? -podsuwa mu swoją miskę.

- Urgh, wygląda jak dzieło mojej żony – wzdryguje się Heinz.

- A widzi trener, a to akurat dzieło mojej żony – blondyn mruga do mnie łobuzersko, a ja tylko przewracam oczami.

- No, ale do rzeczy – Kuttin zaciera ręce, a Tynka stawia przed nim kubek z herbatą. - Za 3 dni musisz się pojawić na skoczni.

- No chyba nie po to, żeby skakać! – wykrzykuję oburzona.

- A po co innego chodzi się na skocznię? - pyta Michi i puka się w czoło.

- On 3 dni temu wyszedł ze szpitala – krzyczę.

- A ja za tydzień muszę podać skład na Olimpiadę – tłumaczy mi spokojnie trener. - Nie wezmę Michiego jeśli będzie skakał po 80 metrów na mamutach!

Robię obrażoną minę.

- To głupota.

- Dobra... Baby się trochę poobrażają i im przejdzie – rzuca Hayboeck i zwraca się do Kuttina. - Jesteśmy umówieni! Przyjde po treningu chłopaków!

- No ja chyba śnię – mruczę. - Mózg ci wyleciał przy tym upadku, czy jak?

- Nie marudź – rzuca w odpowiedzi. - I podaj mi więcej tej papki kobieto!

- To co byś chciała?

Stoimy z Michim w jednym z fast foodów w Innsbrucku. Hayboeck jest już po skokach na skoczni i poszło mu naprawdę bardzo dobrze, więc w nagrodę udaliśmy się w tajemnicy do restauracji, żeby jego żołądek odpoczął trochę od startych warzyw.

- Nie wiem – mruczę oglądając ofertę. - Coś grillowanego.

Blondyn idzie zamówić i wraca do mnie z paragonem, żeby oczekiwać na odebranie zamówienia. Stoję z zarzuconym kapturem na głowie, bo ustalmy sobie, że nie wyglądam zbyt wyjściowo. Naturalnie nie zabrałam kurtki z samochodu, więc trochę zmarzłam biegnąc do lokalu w samej bluzie, rurkach i butach typu emu.

Michi był jeszcze mądrzejszy i nawet nie wziął bluzy, a jedynie bluzkę z długim rękawem.

Staje naprzeciwko mnie i przyciąga do siebie za biodra.

- Tu są ludzie – uspokajam go śmiejąc się.

- No i? - pyta nachylając się do mnie i całując. - Jestem szczęśliwy, więc niech patrzą i zazdroszczą!

- Wariat – prycham.

- Zamówienie 326 – krzyczy pracownica. Michi odkleja się ode mnie i idzie odebrać naszą kolację.

- A teraz pojedziemy do mnie – mruczy zarzucając mi rękę na ramię, a ja obtaczam go swoją na wysokości pasa. - Zjemy coś i resztę wieczoru spędzimy w łózku.

Uśmiecham się i pozwalam, żeby mnie pocałował. Przed wejściem do mojego samochodu słyszę jakby dźwięk migawki, ale stwierdzam, że pewnie mi się wydawało. I wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo realny był ten dźwięk.

*****

Dzisiaj krótko, beznadziejnie i bez szczególnej akcji, ale musiałam zrobić taki rozdział przejściowy!

Powoli zbliżamy się do końca tego opowiadania moje drogie :) mam nadzieję, że będziecie dzielnie śledzić dalsze losy Tysi i Michiego :)

ENJOY!