21. Spotkamy się?

- Mogę ci zaufać? - pytam niepewnie.

- Dziewczyno – prycha Andreas – wiesz, że palę. Dzięki tobie mogę stąd wylecieć w 20 minut, myślę, że to wystarczające zapewnienie.

- Takie palenie, to nie palenie!

- Wytłumaczysz to Wernerowi? - pyta przewracając oczami.

- Pewnie nie...

- No więc, co cię sprowadza do mojej poradni psychologicznej?

- Ty głupi jesteś, wiesz? - prycham śmiechem. - Otóż sprowadza mnie twój kolega Marinus.

- Mari? A co on ci zrobił? - dziwi się Wellinger.

Biorę głęboki oddech i obserwuję jak Sarah Hendrickson oddaje swój treningowy skok. Siedzimy na trybunach skoczni w czasie kiedy panie trenują przed zawodami.

- Zacznę od początku – zbieram się w końcu w sobie. - Pamiętasz jak mówiłam, że mam zakaz spotykania się z chłopakami z kadry?

- Pamiętam – potwierdza biorąc łyka herbaty z papierowego kubka, który trzyma w dłoniach.

- No więc, jakby to powiedzieć średnio go przestrzegam.

- Kokietka – mruczy Wellinger z łobuzerskim uśmiechem.

- Przestań – rzucam szturchając go w żebra, a on zaczyna się śmiać.

- Raczej ciężko mi było uwierzyć, że z żadnym z nich nigdy nic... no wiesz. W końcu oparłaś się mojemu urokowi! Musiał być powód!

- Tak, miałam cię wtedy za idiotę – mruczę.

- To mogło wpłynąć na twoją decyzję – Andreas udaje, że się zastanawia. - Więc, który jest tym pechowcem? Hayboeck, prawda?

- Skąd...?

Niemiec zaczyna się śmiać.

- Wbrew temu co kiedyś o mnie myślałaś, to ja całkiem bystry jestem. Thomas, Gregor i Manuel mają dziewczyny, z którymi z tego co wiem to całkiem dobrze żyjesz, więc odpadli na starcie. Kraft jest dla ciebie za młody...

- Ej!

- Bez urazy! Z Diethartem jakoś nie mogę sobie ciebie wyobrazić, więc nijak zostaje Michi. Ponadto mieszkacie obok siebie, co sprzyja nocnym schadzkom.

- Jesteś niemożliwy, wiesz? - kręcę głową z rozbawieniem.

- Wiem, wiem – mruczy udając skrępowanie. - Mamusia mi to zawsze mówi! No ale dobra! Co z tym wspólnego ma Marinus? Choć, w sumie domyślam się co może mieć...

- Jak to?

- Jesteśmy kumplami, dużo o sobie wiemy – wzrusza ramionami.

- Mari mnie pocałował, w czasie kiedy ty wracałeś na belkę po e-papierosa – wyduszam w końcu z siebie, patrząc ślepo w przestrzeń przede mną.

- A tego mi skurczybyk nie powiedział! - wykrzykuje Wellinger. - Tak po prostu?

- Była jakaś gadka szmatka, a potem on zaczął, że mnie tak lubi, że tak chciałby żebym z wami pracowała, coś tam coś, a na koniec wziął i mnie pocałował.

- A ty spierdzieliłaś, tak? Bo nie było cię jak wróciłem!

- No nie do końca – zaprzeczam ruchem głowy.

- Też go pocałowałaś? Rany Tyśka, mów mi wszystko!

- Ekscytujesz się jak jakaś gimbusiara – mruczę zapadając się jak najbardziej w moją kurtkę i szalik. - Nie pocałowałam go. W sumie, nie zareagowałam. Bo niby nie powinnam była tego robić, no bo wiesz, Hayboeck i tak dalej, ale z drugiej strony żadna siła nie była w stanie mnie zmusić, żebym odeszła.

- A Michi wie?

- Nie zwariowałeś przypadkiem? - pytam patrząc na niego z politowaniem.

- Będzie kaszanka jak się dowie, wiesz o tym.

- Wiem...

- Prawda jest taka, że Mari wpadł po uszy – rzuca Andi przeciągając się na ławce.

- Domyśliłam się – mruczę. - Powiedział, że będzie czekał. Bo powiedziałam mu, że kogoś mam, ale nie powiedziałam mu kogo.

- I możesz być pewna, że rzeczywiście będzie czekał, a nie że zaraz sobie jakąś pannę przygrucha.

- I co ja mam teraz zrobić?

- Szczerze?

- Tylko szczerze.

- Rzuć ich w cholerę i zostań ze mną!

- Wellinga, ty idioto!

- Niepoważny jesteś i tyle – rzucam wkurzona idąc korytarzem następnego dnia.

- Dobrze, że ty taka odpowiedzialna – mruczy ironicznie Michi kroczący za mną.

- Odpuść sobie, dobrze? W tym momencie powinieneś być w drodze do Austrii!

- Nie przesadzasz?

- Diess widział Krafta z wielkim siniakiem pod okiem! Twoje pieprzone szczęście, że Stefan to wbrew pozorom dobry kumpel i nikogo nie sypnął!

- Należało mu się – prycha Hayboeck i wchodzi za mną do pokoju.

- Nie ty tu jesteś od wymierzania sprawiedliwości, rozumiesz? - krzyczę odwracając się do niego gwałtownie.

- Wkurzasz mnie Mała, wiesz? - pyta Michi przyciskając mnie całym ciałem do ściany.

Nasze nosy dzieli w tym momencie kilkanaście milimetrów. Patrzymy sobie głęboko w oczy, ale jedyne co widzę w oczach blondyna to wściekłość, o ile nie furia.

- Czasami się zastanawiam co ty ze mną dziewczyno zrobiłaś – szepcze.

Uśmiecham się kpiąco.

- Lubię jak jesteś takim gnojem, wiesz? - pytam rozpinając mu zamek od bluzy. Czuję jak przejeżdża dłonią po moim udzie i zatrzymuje się na pośladku. O ile to możliwe przyciska mnie jeszcze mocniej do ściany.

- Tęskniłem za tobą – mruczy delikatnie przejeżdżając wargami po mojej szyi. Uśmiecham się czując przyjemny dreszcz przechodzący przez moje ciało. Jednym szybkim ruchem blondyn zdejmuje moją koszulkę. Chwile potem zbliża swoje usta do moich i składa delikatny pocałunek. Odrywa się ode mnie i znowu patrzy mi głęboko w oczy.

- Czy ja cię nie miałam opierdalać za twoją głupotę? - pytam bawiąc się jego blond kosmykami.

Uśmiecha się do mnie i raz jeszcze złącza nasze usta. Tym razem mocniej, agresywniej. Czuję jego dłonie błądzące po mojej talii. Obdarzamy się nawzajem krótkimi, pełnym pożądania pocałunkami. Nagle odrywa się ode mnie gwałtownie.

- Rób co chcesz, tak długo jak to nie będzie kolidowało z tym czego ja chcę – szepcze głośno sapiąc.

Uśmiecham się pod nosem i ściągam mu koszulkę.

- Na litość boską, Hayboeck! - wykrzykuję, kiedy zauważam wielkiego siniaka rozlanego po połowie jego brzucha. - Co to jest?

- Kraft próbował mi oddać – wzrusza ramionami Michi.

- I chyba nawet mu się udało – warczę oglądając jego brzuch.

- To mu jeszcze poprawiłem, dlatego wygląda jak wygląda.

- No najważniejsze, że postawiłeś na swoim – ironizuję. - Czym ten biedny Kraft cię tak zdenerwował, co?

- Chcesz wiedzieć? - pyta mnie prowokująco. - Otóż twój ukochany Stefan zasugerował, że bronię twojej siostry bo z nią sypiam!

Powoli dochodzi do mnie co powiedział Michi. Patrzę na niego nic nie mówiąc. Hayboeck z kolei przygląda się mnie ciężko oddychając. Widać, że jest zły. Zresztą, zły to lekkie słowo. Wymijam go i siadam na łóżku przy okazji zakładając koszulkę, którą znajduje po drodze. Blondyn również podchodzi do łóżka, ale nie siada, tylko obserwuje mnie z góry.

- Dlaczego nic nie mówisz?

- Bo myślę.

- O czym?

- O tym co powiedziałeś. A właściwie o tym co Kraft powiedział.

- Żartujesz sobie, prawda? - pyta mnie Michi z rezygnacją w głosie.

- Nie mówię, że tak jest – prycham. - Zastanawiam się dlaczego tak powiedział.

- Bo jest dzieciakiem! I wydaje mu się, że jak jego dziewczyna porozmawia z innym facetem to od razu go zdradza! - wykrzykuje blondyn zaczynając łazić po całym pokoju. - Zresztą, mam to gdzieś skąd mu się wziął w głowie taki pomysł! Nigdy w życiu nie miałem nic do Tynki. Jest moją sąsiadką i siostrą mojej dziewczyny, koniec! To ty masz klucze do mojego mieszkania, to w twoim pokoju leży 3/4 mojej szafy, bo co chwile podprowadzasz mi jakieś ciuchy, to ciebie wożę w środku nocy na lody do McDonalds bo masz akurat taką ochotę, to ty doprowadzasz mnie do szału jak o siebie nie dbasz, jak co chwile widzę, że jesteś chudsza niż byłaś! I może w tym momencie doprowadzasz mnie do kurwicy, ale poszedłbym za tobą w ogień, rozumiesz? Kocham cię jak głupi i w dupie mam co mówi Kraft!

Wstaję i podchodzę do niego.

- Gdzie się podziała moja ciepła klucha? - pytam mocno się do niego przytulając.

- Zmieniłaś mnie – odpowiada otaczając mnie mocno ramionami i całując w czoło. - Walczę o własne szczęście i rozszarpie każdego, kto tylko spróbuje się do ciebie zbliżyć albo skrzywdzić!

Tak? Powiedz to Krausowi!

- Połóż się, nasmaruje cię jakąś maścią, żeby ci ten siniak szybciej zszedł – mruczę odsuwając się od niego. Wykonuje moje polecenie, a ja przeglądam torbę z lekarstwami w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego.

- Tysia?

- Hmm?

- Polecimy na wakacje po Sochi?

- Sami? - odwracam głowę w jego kierunku.

- Sami.

- To możemy lecieć – odpowiadam pewnie i wracam do poszukiwań.

- Ty palisz?!

Odwracam głowę, żeby dowiedzieć się kto do mnie dołączył. Szlag! Diess!

- Zdarza mi się – mruczę niepewnie chowając delikatnie mojego e-papierosa.

- Nie krępuj się – rzuca i siada obok mnie. Wyciąga z kieszeni kurtki paczkę papierosów i wyciąga z niej jednego. - Chcesz?

- Dzięki, zostanę przy mojej gumie balonowej – odpowiadam wskazując na urządzenie. Otulam się ciaśniej kurtką, bo wieczorem Sochi daje do wiwatu. Temperatura spada na łeb na szyję. Jesteśmy tu czwarty dzień, Kraft zdążył już zerwać z Tynką, Michi z tej okazji go pobił, a Fettner zaginął. A! Bo zapomniałam o tym wspomnieć! Poszedł 7 godzin temu do miasta i jeszcze nie wrócił. Oszaleję!

- Wiesz co z Manuelem? - pyta mnie Alex.

- Szczerze? Mam to w dupie!

- Potrafią uprzykrzyć życie, co nie? - Diess zaczyna się śmiać, a mi nie pozostaje nic innego jak tylko się z nim zgodzić.

- Wkurwiają mnie tak, że głowa mała – prycham zaciągając się.

- Jutro pójdą w końcu na skocznie to cały wieczór i noc spędzisz w ich towarzystwie!

- Wprost nie mogę się doczekać – ironizuję.

- Wiesz, ostatnio myślę czy by czasem nie odejść z kadry...

- Nie obiecuj!

- Lubię nasze rozmowy, wiesz? - trąca mnie łokciem. - Zawsze mogę liczyć na ociekającą jadem i złośliwością ripostę.

- Zawsze do usług – mruczę.

- Będzie mi cię brakowało!

- Jak już mnie wywalisz z kadry? - pytam niewinnie.

- A mam za co? - dopytuje.

- Ty na pewno znajdziesz powód, o to się nie martwię – prycham.

- Mógłbym cię wywalić tylko za łamanie przepisów, a wiem że tego nie robisz...

A tu mnie zaskoczyłeś.

- Skąd taka nagła zmiana frontu?

- Widziałem cię ostatnio z Krausem od Niemców – wzrusza ramionami Diess.

Zamieram. 

No to po jabłkach. Pozamiatane. Musztarda po obiedzie i inne tego typu mądrości językowe.

- Jeśli chcesz to utrzymać w tajemnicy to spoko – rzuca Alex na widok mojej miny. - Tak długo jak nie spotykasz się z naszymi to nie moja brocha, nikomu nie powiem.

- Myślę, że tak będzie lepiej – mruczę niepewnie.

- Dzień dobry, chciałabym się widzieć z Marinusem Krausem – uśmiecham się do recepcjonistki w Domu Niemieckim. - Czy mogłaby go pani zawołać?

- Jasne – odpowiada i chwyta za słuchawkę. Wybiera odpowiedni numer i już po chwili rozmawia z Niemcem. - Dobry wieczór panie Kraus. Przy recepcji czeka pani Jankowska, chciałaby się z panem widzieć.... Dobrze, przekażę.

Odkłada słuchawkę, a ja uważnie jej się przyglądam.

- Jestem z Austrii, widziałam zdjęcia w Przeglądzie Sportowym – odpowiada na moje nieme pytania skąd zna moje nazwisko.

- W ogóle o tym nie pomyślałam – uderzam się otwartą dłonią w czoło.

- Świetne zdjęcia, naprawdę – uśmiecha się do mnie dziewczyna. - Pan Kraus kazał przekazać, że za chwilę zejdzie, prosił, żeby pani poczekała.

- Dzięki – mruczę. - Tak w ogóle Tysia jestem – wyciągam dłoń w jej kierunku.

- Sophie – odpowiada i wymieniamy uścisk.

- Nie chciałaś pracować w Austriackiej części?

- Chciałam, ale ktoś mnie ubiegł – mruczy załamana.

- Ah tak, żaba w uniformie – śmieje się przypominając sobie słowa mojej siostry. Dziewczyna patrzy na mnie zaskoczona. - Nieważne!

- Szpieg w bazie! - słyszę histeryczny wrzask za mną. Odwracam się i widzę roześmianych Wanka i Wellingera.

- Tu się.... - pokazuje im na bok głowy, sugerując mocne uderzenie w celach leczniczych.

- Jak do nas przychodzisz to mogłabyś tę paskudną niebieską kurtkę zostawiać za drzwiami? - pyta starszy z Andreasów. - Załatwimy ci ładniejszą!

- Spadajcie, co? - odzywa się Marinus, który właśnie się pojawił.

- Uuu – wyją jego koledzy.

- Nie będziemy przerywać, na razie! - krzyczy Wanki.

Dyskretnie pokazuję Wellingerowi, że do niego zadzwonię, co on przyjmuje skinieniem głowy i z uśmiechem znika ze starszym kolegą na schodach.

- Nie spodziewałem się, że do mnie przyjdziesz – uśmiecha się do mnie Kraus przysiadając na poręczy fotela w recepcji.

- Kawałek dalej – mruczę chwytając go za rękaw bluzy i odciągając go bardziej do drzwi. - Recepcjonistka jest z Austrii, wszystko zrozumie – tłumaczę, widząc jego zaskoczenie.

- No tak...

- Przyznam szczerze Mari, że nie wiem jak teraz z tobą rozmawiać...

- Normalnie – uśmiecha się. - Powiedziałem, że poczekam i tak będzie. Nie będę się teraz naprzykrzał czy coś.

- Mam do ciebie gigantyczną prośbę – zaczynam biorąc głęboki oddech.

- Słucham.

- Kojarzysz Alexa Diessa, prawda?

- Ten taki okrągły trener co cię sprzedał Norwegom? - pyta próbując sobie przypomnieć.

- Dokładnie ten sam – potwierdzam. - Chodzi o to, że on nas widział... No wiesz, pod skocznią.

- Yhm...

- I on myśli, że jesteśmy parą – wyjaśniam. - A przyznam szczerze, że mi jest to bardzo na rękę, żeby tak myślał.

- Dlaczego? - dziwi się Kraus.

- Powiedzmy, że nie wymyśla wtedy niestworzonych historii o tym, że spotykam się z kimś z kadry, a za to mogę wylecieć z pracy...

- Ale ty mówiłaś, że kogoś masz – zastanawia się Niemiec.

- Mari... - mruczę załamana.

- Ok, już rozumiem. Jakby pytał to potwierdzę, nie bój się.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Jesteś wspaniały Mari – krzyczę i ucałowuję go w czoło. - Dziękuję! Obiecuję, że w swoim czasie ci wszystko wyjaśnię.

- Spotkamy się? - pyta nagle. - Jutro, po treningu? Na jakąś czekoladę, czy coś?

Daj mu szansę. Aktualna sytuacja, nie będzie trwała wiecznie. Możesz potrzebować pomocy.

Głos Heinza odbijał się między jej uszami jak uporczywe echo.

- Po treningu muszę zająć się mięśniami chłopaków – odpowiadam. - Ale jak skończę, to do ciebie zadzwonię i się umówimy, dobrze?

- Idealnie – uśmiecha się wstając z poręczy na której siedział. - To... To na razie Tyśka – rzuca, daje mi buziaka w policzek i kieruje się w stronę schodów.

Odwracam się na pięcie i ruszam do drzwi. W międzyczasie wyciągam telefon i wybieram numer, który ostatnimi czasy mogłabym wpisać do ulubionych i najczęściej wybieranych.

- Wellinga? Jaka ja jestem głupia!