18. Nagle taka mądra jesteś, tak?

- Więcej podkładu!

- Zapchamy mu pory i będzie wyglądał jak zatynkowany!

- Nie zapychajcie mi porów!

- To się będziesz świecił!

- Na litość boską, urwanie głowy z tymi dziadami!

Uśmiecham się pod nosem w czasie kiedy jakaś starsza pani maluje mi oczy. Jesteśmy z chłopakami na sesji zdjęciowej dla austriackiego Przeglądu Sportowego przed wyjazdem na Igrzyska do Sochi.

- Tysia, ratuj! - krzyczy Gregor siedzący dwa krzesła ode mnie. - Chcą mi zapchać pory!

- Jestem twoją fizjoterapeutką, a nie nianią – prycham.

- A to nie to samo? - dziwi się.

- Wygładzą cię komputerowo, nic się nie martw – staram się go pocieszyć.

- Jak ty z nimi kochanie wytrzymujesz? - pyta mnie makijażystka, która zajmuje się moja twarzą.

- Kwestia przyzwyczajenia, wie pani – uśmiecham się.

- Schlierenzauer jest u nas na sesji trzeci raz i za każdym razem jest ta sama afera!

- Bo za każdym razem wyglądam jak figura woskowa! - broni się Gregor.

- A na zdjęciach jest pięknie – zapewnia go kobieta.

- Taak?

Obie kiwamy głową, żeby go zapewnić o jego powalającej aparycji.

- No niech będzie – rzuca i schodzi ze swojego krzesełka, żeby iść wybrać strój.

- Zawsze działa – uśmiecha się makijażystka.

- Zapraszam do mnie kochani! - krzyczy kierownik sesji. - Omówimy ujęcia!

Wszyscy schodzą się powoli, aby wysłuchać całej litanii na temat ustawiania się lepszym profilem do zdjęć. Gregor, Michi i Stefan nadal biegają po planie w bokserkach, ale Manu i Thomas są już prawie kompletnie ubrani w elegancko skrojone garnitury.

- No dzieciaki! - pojawia się Kuttin dopinając mankiety od koszuli. - Nie róbcie mi wstydu! Mordy w kubeł i skupcie się!

Kierownik planu przez chwilę patrzy w milczeniu na naszego trenera, ale widząc, że jego mowa podziałała zaczyna swój monolog.

- Zaczynamy od zdjęć indywidualnych, portretowych trenera Kuttina i trenera Diessa. Zawodnicy zdjęć indywidualnych nie będą mieli, ponieważ chcemy się skupić na nich jako na grupie, a nie pojedynczych jednostkach. Kolejne zdjęcie to fizjoterapeutka Justyna, razem z serwisemenami Felixem i Timem. To nie będzie zdjęcie portretowe. Pokażemy was od góry do dołu. Justyna będzie stała między kolegami, opierając się nonszalancko o ich ramiona, a koledzy będą stać w pozie jakby byli ochroniarzami. Teraz zawodnicy. Bedziecie w scenerii rodem z eleganckiego klubu dla gentelmanów. Wiecie, biblioteczka, cygara, drogie alkohole i eleganckie fotele. Macie być poważni. Koledzy wiedzą co znaczy poważni? Tak? No to klasa! Wiecie jak się robi klasyczny bitchface? No to tak macie robić! Ostatnie zdjęcie zrobimy na dworcu kolejowym.

- Na dworcu? - powtarza zdziwiony Thomas.

- Tak. To będzie zdjęcie zawodników i Justyny, jako że opinia publiczna domaga się waszych wspólnych zdjęć. Pojedziemy na dworzec, gdzie zrobimy zdjęcie przedstawiające zawodników idących i uginających się pod ciężarem walizek i nart, a przed nimi kroczyć będzie Justyna, w swojej sukience jak prawdziwa dama, za którą mężczyźni wszystko noszą. Justyna będzie patrzeć prosto w obiektyw, z bardzo pewną miną. Wszystko jasne?

Kiwamy głową, że jak najbardziej, więc wszyscy się rozchodzą, żeby skończyć się ubierać albo malować. Jakaś młoda dziewczyna przynosi mi sukienkę i buty. Zabieram zestaw do garderoby, żeby się przebrać. Niestety, nadal mam wałki na włosach, więc muszę zawołać dziewczynę z powrotem, żeby mi pomogła.

- Jest krótka – rzucam przeglądając się w lustrze. - Jest bardzo krótka. - Dodaje odwracając się wokół własnej osi.

- Jest seksowna – oznajmia dziewczyna z uśmiechem. - Wyglądasz jak milion dolarów!

Prycham śmiechem i wychodzę z garderoby. Zdjęcia Kuttina i Diessa już trwają. Staję między Thomasem i Manu, którzy podziwiają trenerów.

- Heinz zaraz pęknie ze śmiechu – oznajmia Morgi. - A miało być poważnie i elegancko!

- Nie wymagaj od niego, żeby był poważny – rzucam.

- O Tyś... O rany Tyśka! - Morgi właśnie zauważył jak wyglądam. - Będziesz miała w tym robione zdjęcia?

- Noo – spoglądam na siebie w dół – chyba tak.

- Zajebiście – uśmiecha się Manu podnosząc złośliwie brwi.

- Chodź kochanie, ułożymy do końca włosy – słyszę głos fryzjerki, więc ruszam za nią. Po drodze mijam Michiego, który nieudolnie próbuje zawiązać muchę.

- Daj mi to – proszę i kilkoma sprawnymi ruchami zawiązuję kawałek materiału, żeby wyglądał elegancko. W tym czasie Hayboeck mi się przygląda z otwartą buzią. - I zamknij pysiaczka – dodaje, palcem podnosząc mu dolną szczękę.

- Zawodnicy, proszę na plan – wykrzykuje kierownik sesji, więc wszyscy moi mężczyźni posłusznie ruszają przed aparat.

- Zajebiście to wyszło – uśmiecha się Tynka, kiedy na lotnisku czekamy na resztę kadry.

Bo nie wiem czy wiecie, ale do Sochi moja siostra leci razem z nami. Pojęcia nie mam dlaczego. Kuttin twierdzi, że potrzebujemy kogoś kto będzie się użerał ze wścibskimi mediami. Oznajmiłam, że kandydatura Tynki chyba nie jest najlepsza, ale trener uznał, że taki niewyparzony jęzor może nam się przydać. Mówisz, masz.

Przeglądamy właśnie numer Przeglądu Sportowego, w którym ukazała się sesja zdjęciowa i wywiady z całą kadrą.

- Nawet przedłużyli mi sukienkę – prycham śmiechem.

- Co?

- No bo dali mi taką super krótką sukienkę, co to mi ledwo tyłek zakrywała – tłumaczę jej. - No i wszystko było spoko, ale do zdjęcia z Felixem i Timem musiałam podnieść ręce, żeby oprzeć się o ich ramiona, więc sukienka automatycznie wjeżdżała trzy piętra wyżej.

- Mniemam, że chłopcy nie mieli nic przeciwko – uśmiecha się złośliwie Tynka. Jestem w stanie jedynie przewrócić oczami, bo nagle słychać niesamowity pisk. Odwracamy się z siostrą w kierunku jego źródła i naszym oczom ukazuje się Gregor otoczony fankami w wieku od 12 do 16 lat. W końcu nas zauważa i delikatnie ignorując dziewczęta rusza w naszą stronę.

- Cześć laski – rzuca kiedy jest już wystarczająco blisko. Najpierw nachyla się, żeby ucałować Tynkę, a potem mnie.

- Siemka – odpowiadamy z uśmiechem.

- Co macie? - pyta zaglądając nam w kubki. - Kawa, super!

I wyjmuje Tynce z ręki napój.

- Ależ jasne, częstuj się – rzuca ironicznie.

- Dzięki – uśmiecha się. - Gdzie macie Michiego? Bo domyślam się, że przyjechał z Wami.

- Bardziej my z nim – odpowiadam. - Stefan, jego brat nas tu przywiózł. Poszedł się chyba z nim pożegnać.

Jak na zawołanie pojawia się blondyn.

- Może troszkę papki Michi? - pyta uprzejmie moja siostra.

- A w łeb dawno nie dostałaś?

- Nie możesz uderzyć kobiety!

- Kobiety bym nie uderzył, gremlina i owszem!

- Nie nazywaj mnie gremlinem!

- Nazywajmy rzeczy po imieniu!

- Świnia!

- Możecie się uspokoić? - przerywam im w końcu.

- Nie chcę wiedzieć co się dzieje w waszym bloku po godzinach – Gregor kręci głową z rozbawieniem.

- Daj spokój w ogóle – przewracam oczami.

W ciągu 10 minut schodzi się reszta kadry, a złośliwa Megi przynosi Tynce i mnie melisę pod każdą możliwą postacią. Tak jakby co.

- Jako że mamy z nami Tynkę, chciałbym przypomnieć... - zaczyna Diess.

- O zakazie kontaktów intymnych między członkami kadry – dopowiadają chórem znudzeni zawodnicy.

- Tylko, że Tynka nie jest członkiem kadry – uśmiecham się przebiegle.

- W czasie Olimpiady jest – upiera się Alex.

- To pokaż mi, gdzie to jest zapisane – proponuję zakładając ręce na piersiach. Mężczyzna milczy. - Tak właśnie myślałam. Więc bądź tak dobry i się od niej odczep.

- Nagle taka mądra jesteś, tak? - naskakuje na mnie Diess.

- Tak, bo nie pozwolę, żeby jakiś facet z obsesją na punkcie własnych błędów i problemów atakował moją młodszą siostrę – krzyczę, a wokół nas zapada cisza. - Uwziąłeś się już na mnie, to jej daj spokój.

I ruszam w kierunku odprawy. Tynka stoi niepewnie, nie wiedząc czy ma iść za mną, czy zostać z chłopakami.

- Zostaw to nam – mruga do niej Morgi. - Ogarniemy ją szybciej niż ci się wydaje. A tymczasem, życzę udanego pierwszego dnia pracy – poklepuje ją po plecach i wskazuje na tłum dziennikarzy kroczących w kierunku drużyny.

Chłopcy ze śmiechem, pospiesznie ruszają za mną, zostawiając tym samym Tynkę na pastwę żądnych informacji dziennikarzy.

*****

Jestem! I postanowiłam, że jeszcze trochę tu zostanę! Sochi miało być opisane krótko i zwięźle, ale postanowiłam poświęcić Olimpiadzie kilka rozdziałów, więc ukaże się ich może 3,4 więcej niż planowałam :)

Prawda jest taka, że za bardzo polubiłam Tysię i Michiego, żeby się z nimi rozstawać!

Pytanie! Czy gdybym po zakończeniu tej historii pisała dalszy ciąg na zasadzie Pamiętników Heinza, to ktoś by to czytał? ;> bo tak mi wpadło do głowy i chciałabym poznać Wasze zdanie :)

Aha! Nie martwcie się Małym Bawarczykiem! Będzie, będzie! Choć pewnie zaskoczy Was jego rola :)

Buziaki!