10. Przecież mogłem się połamać! Wydłubać oko! Przebić nerki! Dostać przerostu prostaty!

- Dalej Kraft! Jeszcze 2 kilometry! - krzyczę do Stefana, który ledwo już zipie. Jesteśmy w niemieckim Klingenthal przed pierwszy konkursem zimowego sezonu.

- Daj mu już spokój – śmieje się Gregor za moimi plecami. Odwracam się do niego w mgnieniu oka i lustruje ostrym wzrokiem.

- Chciałbyś do niego dołączyć?-pytam uprzejmie. Wszyscy pozostali skoczkowie już skończyli swoje okrążenia wokół stadionu. Kraft dostał dodatkowe kółka, bo... bo tak. Bo go znam. Bo wiem dlaczego nigdy nie miał dziewczyny. Bo nie umie być monogamistą. A teraz spotyka się z moją małą Tynką. Więc dbam o to, żeby nie miał już energii na inne dziewczyny.

- Tak z nim nie wygrasz - mówi pod nosem Diethart. - Zresztą on chyba naprawdę wpadł po uszy, nie musisz się tak przejmować.

- Oby - warczę - Bo jeśli ją skrzywdzi, to ja jego przypadkiem skrzywdzę w czasie regeneracji. Dobra Kraft! Widzę, że się mażesz jak baba, możesz już skończyć!

- Uwzięłaś się na mnie, wiem to! - sapie Stefan, który właśnie doczłapał do ławki na której siedzimy.

- Nigdy tego nie ukrywałam – wzruszam ramionami. - Ale chwali ci się spostrzegawczość, bystry chłopak z ciebie!

- Tysia, zacznij proszę wysyłać chłopców na górę- słyszę z krótkofalówki głos Kuttina.

- Jasne – odpowiadam. - Panowie... Zapierdalać na górę! I Kraft – wskazuję na niego – lepiej żebyś się zakwalifikował! Moja siostra się nie umawia z nieudacznikami.

- To sobie szwagierkę znalazłeś – śmieje się Morgi i razem z Fettnerem ruszają w stronę rozbiegu.

- Michi? - zaczepiam blondyna, który się ociąga z wejściem na górę. - Coś się stało?

- Nie nic – zbywa mnie i zarzuca sobie narty na ramię.

- Hayboeck znam cię! Proszę mi tu wszystko jak na spowiedzi wyśpiewać!

- Słyszałem dzisiaj jak Freund zakładał się z Wellingerem o to, który cię pierwszy wyrwie, bo niby taka sama tu jesteś, potrzebujesz faceta i w ogóle...

Zamieram i analizuje przez chwilę co powiedział. W końcu zanoszę się głośnym śmiechem.

- I naprawdę dlatego od rana się nie odzywasz? - pytam kiedy w końcu w miarę się opanowuję. - Bo dwie niemieckie Casanovy porywają się z motyką na słońce? Michi, dziubku – ściszam nieco głos, żeby nikt nas nie usłyszał – jest mi z tobą zajebiście dobrze. Nie rzucę się tym czubkom w ramiona tylko dlatego, że wymyślili sobie jakiś głupi zakład.

Hayboeck uśmiecha się szeroko.

- Ty mówisz poważnie? Wybierasz mnie?

- Yhm -potwierdzam. - Jesteś trochę ciepłą kluchą, ale za to uroczą! I to strasznie słodkie, że jesteś zazdrosny!

- Gdyby tu nie było tylu ludzi to...

- Hayboeck, na rozbieg! - krzyczę odwracając się na pięcie i zostawiam go samemu sobie.

Morgi zakwalifikowany, Diethart zakwalifikowany, Michi zakwalifikowany i nawet prowadzi w klasyfikacji. Nawet Kraft się dostał do jutrzejszego konkursu. Tylko dwa moje matołki zostały na górze. Na belce siada Tom Hilde. Odpycha się, rozpędza i idealnie wybija się z progu. Jest chłopak w formie, nie ma co ukrywać. Aktualnie zajmuje 3 miejsce. Kolejny jest Fettner. Zaciskam za niego mocno kciuki, kiedy się odbija z progu. Trochę nim miota w powietrzu, ale trafił mu się huragan pod narty więc odległość będzie imponująca. Potem wszystko dzieje się już zadziwiająco szybko. Manuelowi wypina się narta przy lądowaniu, ale chłopak nie traci równowagi. Na jednej narcie dojeżdża za linię, do której oceniany jest skok, a zaraz potem z hukiem upada.

- Kurwa mać! - krzyczę i porywając torbę z apteczką wpadam na zeskok. Dobiegam do Fettnera i padam na kolana obok niego.

- Manu? - chwytam w dłonie jego twarz i uważnie mu się przyglądam. - Manu, słyszysz mnie?

- Widziałaś to Tysia? - pyta słabym głosem. - Widziałaś? Jakie mam noty?

Odruchowo patrzę na tablicę z wynikami.

- Cztery 18 i... - zaczynam, ale chwilę później do mnie dociera co robię. - Kurwa, Fettner! To nie jest teraz ważne! Coś cię boli?

- Serce, że nie zdołałem tego ustać – wzdycha Manuel. - I trochę płuca.

Ręką przywołuję służby medyczne z noszami i wracam wzrokiem na kumpla.

- Zabiorą cię do szpitala i dokładnie przebadają, dobrze? - mówię tonem jak do dziecka, ale chłopak kompletnie nie zwraca na to uwagi.

- Nie zostawiaj mnie Tysia – chwyta mnie za rękę. - Ja się boję szpitali.

Ściskam jego dłoń nieco mocniej i obiecuję, że pojadę z nim. W czasie kiedy ratownicy układają skoczka na noszach słyszę głos Diessa w krótkofalówce.

- Tyśka, co z nim?

- Narzeka na płuca, zabierają go do szpitala.

- Jedź z nim, dobrze?

Nie mogę się przyzwyczaić do miłego Diessa. Przysięgam, że momentami go sama prowokuję, żeby chociaż trochę mi dowalił bo się zrobił nudny jak flaki z olejem.

Dojeżdżamy do szpitala i Fetti ma robiony kompleksowy zestaw badań. Jego lekarz prowadzący pojawia się na korytarzu po jakimś czasie i omawia ze mną wyniki. Kiwam ze zrozumieniem głową, chociaż nie wszystkie medyczne terminy kojarzę. Ważne jest jedno: ogólna diagnoza jest bardzo pozytywna i jutro rano Manuel będzie mógł wyjść ze szpitala i wziąć udział w popołudniowym konkursie. Informuję o tym trenera i Megi. To znaczy najpierw Megi, a potem trenera. Trzeba mieć jakieś priorytety, prawda?

W końcu mogę iść się zobaczyć z Fettnerem w jego sali.

- Ale nam wszystkim stracha napędziłeś – mruczę siadając na brzegu jego łóżka.

- Widziałaś tą równowagę? - uśmiecha się Manuel. - Tak nas cisnęłaś latem na ćwiczeniach, że zdołałem się obronić!

- I nabić sobie srylion siniaków! - ironizuję.

- Co tam siniaki! - prycha Fetti. - Przecież mogłem się połamać! Wydłubać oko! Przebić nerki! Dostać przerostu prostaty!

- I to wszystko przy lądowaniu, tak? - dopytuję uprzejmie.

- Oczywiście! - zapewnia mnie brunet. - Jak ty mało Tyśka wiesz o skokach.

I może niech tak pozostanie.

- Mogę cię o coś spytać? - pyta mnie.

- Nie lubię jak tak zaczynasz – mówię ostrożnie. - No ale niech będzie...

- Co z tobą i Michim?

Zamieram. Jak on do kurwy nędzy cokolwiek zauważył? Przecież nawet Megi nic nie wie! Ba! Nawet Tynka nic nie wie!

- A co ma być? Jest moim kumplem z kadry – uśmiecham się udając, że nie rozumiem do czego zmierza.

- Tysia, przestań – patrzy na mnie z politowaniem. - Przecież ślepy nie jestem. A Hayboecka znam od dzieciaka, niczego przede mną nie ukryje.

- I czegóż to nie zdołał przed tobą ukryć?

- Jest zakochany! Na 100 procent!

- I uznałeś, że we mnie, tak? - pytam z lekkim niedowierzaniem.

- Noo... - zawiesza się na chwilę. - Na początku mówił, że jesteś świetną dziewczyną i w ogóle, więc pomyślałem, że może mu się udało.

- Nie Manu, zauważyłabym coś gdyby było jak mówisz – mrugam do niego porozumiewawczo.

- To co to za panna? - zastanawia się Fettner.

- Pojęcia nie mam – wzruszam ramionami. - Jak będzie gotowy, to pewnie nam powie.

- Pewnie masz rację – potwierdza Manuel. - Widziałaś nowy odcinek Teorii Wielkiego Podrywu....?

Uff, o mały włos.

Pukam do pokoju 263 i czekam, aż szanowny blondyn raczy mi otworzyć.

- Czy ty możesz być trochę ostrożniejszy? - naskakuję na niego jak tylko staje w drzwiach. Wpycham go do pokoju i zamykam za sobą. - Fettner mnie dzisiaj wypytywał co jest między nami, bo widzi, że cię wzięło i wywnioskował, że na mnie.

- Mądry chłopak – uśmiecha się kładąc swoje ręce na moich biodrach. Chwile później je strącam i głupawy uśmiech znika mu z twarzy.

- Hayboeck, ja wylecę z tej kadry, a ty zaraz za mną jak tak dalej pójdzie! - krzyczę. - To, że Diess chwilowo mi odpuścił nie oznacza, że teraz możemy przestać się ukrywać i oznajmić całemu światu, że ze sobą sypiamy.

- Tyśka, o co tobie chodzi? - pyta mnie zdezorientowany.

- O to, żebyś był ostrożniejszy!

- Będę – obiecuje mi.

- Świetnie, dziękuję – odpowiadam i wychodzę.

- Tyśka...! - krzyczy za mną.

- Idź spać, jutro masz konkurs – rzucam i znikam w swoim pokoju.

Siedzę sobie na parapecie okna i palę e-papierosa. Tak, wiem że nie powinnam. Ale stresy dnia dzisiejszego mnie przerosły. Gregor przed chwilą ode mnie wyszedł i oczywiście nie zamknął za sobą drzwi. Oglądam sobie ostatnie przygotowania skoczni do jutrzejszego konkursu kiedy słyszę znajomy głos za sobą.

- Wylecisz przez to okno!

Odwracam się i w progu widzę uśmiechniętego od ucha do ucha Marinusa.

A uśmiechnięty od ucha do ucha Marinus wygląda trochę jak Joker.

Odganiam od siebie tę myśl i odwzajemniam uśmiech.

- Palisz to świństwo? - pyta wskazując na e-papierosa, kiedy już podszedł trochę bliżej.

- Czasem trzeba – odpowiadam obojętnie.

- Przecież to strasznie szkodzi...

- Nie muszę się nikomu tłumaczyć – warczę. Po minie Krausa widzę, że cała jego pewność siebie właśnie znalazła drogę na zewnątrz.

- Przepraszam, to nie tak miało zabrzmieć – szepczę szybko spuszczając głowę.

- Nie przejmuj się. Ja... nie chciałem przeszkadzać....

- Nie przeszkadzasz – mówię z pośpiechem. - Mari! Zostań, proszę...

Uśmiecha się do mnie i siada obok mnie na parapecie. Bierze ze mnie przykład i wystawia nogi tak, żeby zwisały wzdłuż zewnętrznej ściany hotelu.

- Gdzie moje Casanovy? - pytam.

- Grają w warcaby – odpowiada Kraus, co kwituję wysokim uniesieniem brwi. - Werner dba o rozwój ich szarych komórek.

- To może najpierw nauczyłby ich czytać? - proponuję uprzejmie. Marinus parska śmiechem i wskazuje na mojego e-papierosa.

- Jaki smak?

- Guma balonowa – odpowiadam z dumą. - Chcesz spróbować?

Widzę, że przez chwilę się waha.

- A nie powiesz Schusterowi?

- Skarbeńku, czy ja cię kiedykolwiek sprzedałam?

Wychodzi na to, że taka odpowiedź go zadowoliła bo wziął ode mnie urządzenie i zaciągnął się. Raz, drugi i trzeci.

Zmęczona opieram głowę na jego ramieniu i razem obserwujemy miasteczko.

Marinus to jednak spoko gość.