9. Nie powiesz mamie, prawda?

Zamknęłam za sobą drzwi i osunęłam się po nich na ziemię. Jestem absolutnie wykończona. Trzy miesiące ciągłych wyjazdów wreszcie się skończyły. Letnie Grand Prix przeszło do historii. Wygrał Morgi, za nim uplasował się Wellinger, a trzecie miejsce ku mojej radości zajął Michi.

Przyznam szczerze, że sezon dał mi i mojej wytrzymałości w kość. Po każdym konkursie kładłam się najwcześniej o 5 i wstawałam około 9:30, co po kilku tygodniach skutkowało tym, że zasypiałam na stojąco. Na początku bardzo to moich mężczyzn bawiło, ale po jakimś czasie bez słowa przenosili mnie śpiącą z miejsca na miejsce, pozwalając odpocząć ile się tylko dało.

Dogadałam się z Niemcami. Tak przynajmniej mi się wydaje. Pogadałam z Wellingerem, który okazał się odrobinę mniejszym bucem niż mi się zdawało. Wyjaśnił, że chciał mi tylko zaimponować, a ja mu wyjaśniłam, że zabrał się za to od dupy strony.

Z Freundem też już rozmawiam, chociaż ten casanova nadal za punkt honoru ma postawione, że będzie moim pierwszym skocznym mężczyzną. Gdyby tylko wiedział...

No właśnie, ale nikt nie wie. Nikt nie wie co trzy miesiące temu wydarzyło się między mną a Michim. I co wydarzyło się dwa dni później. I kolejne dwa dni. I co się dzieje praktycznie co drugi dzień. Nie wie o tym nikt. Nawet moja siostra. Tacy jesteśmy cwani!

Żadne z nas nie chce ryzykować wydalenia z kadry, a przy tym za dobrze się bawimy, żeby to wszystko przerwać. Gdyby ktoś mi kazał ustawić status związku na pewnym portalu społecznościowym powiedziałabym że: to skomplikowane.

Nie jesteśmy razem, tylko razem sypiamy.

Jakkolwiek źle to nie brzmi.

Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do siostry poinformować ją, że już jestem.

- Super, bardzo się cieszę – zaszczebiotała mi przez telefon. - Ja jestem na uczelni do 14, potem muszę iść na jakieś 5 godzin do siedziby związku, więc będę przed 20.

Co oznaczało prawie 8 godzin na sen! Moja siostra została zatrudniona przez Heinza jako asystentka do spraw organizacyjnych i załatwia nam noclegi i transport. Przyznam szczerze, że odwala dobrą robotę, bo mieszkaliśmy w najlepszych hotelach jakie tylko były na naszej trasie dostępne.

Wrzuciłam rzeczy do pralki, dopchnęłam jakimiś ciuchami siostry, które walały się po podłodze i runęłam na łóżko. Obudziłam się po 18 i zaskoczona odkryłam że kiszki mi marsza grają. 

Niemożliwe, ostatni posiłek jadłaś przed wyjazdem z hotelu!

Uciszyłam moją złośliwą podświadomość i poszłam do kuchni. Całe szczęście mamy z siostrą podobny gust żywieniowy, więc znalazłam w lodówce pełno świeżych warzyw. Wyciągnęłam ogórki, sałatę i pomidory, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi.

I wierzcie mi lub nie, wiedziałam kto to.

- Jest Tynka? - spytał Hayboeck, kiedy już otworzyłam.

- Nie, jestem sama... - zaczęłam, ale to blondynowi wystarczyło.

- Zajebiście – mruknął i wpychając mnie do mieszkania wpił się w moje usta. Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami, co oznaczało że zdołał je popchnąć zanim mnie zaatakował. Czułam jak wsunął mi swoje zimne dłonie pod koszulkę, zaczynając błądzić po moich nagich plecach.

- Głodna jestem – mruknęłam wyswabadzając się z jego uścisku.

- Żartujesz, prawda? - pyta mnie oniemiały. - Ja tu jestem gotowy ci gwiazdkę z nieba dać, a ty mówisz że jesteś głodna?

- Gwiazdkę z nieba? - prycham wchodząc do kuchni. - O ile pójdę z tobą do łóżka, tak?

- Coś za coś – uśmiechnął się złośliwie. Stanęłam przy wyspie i zaczęłam kroić warzywa. Blondyn stanął zaraz za mną i oplótł mnie ramionami na wysokości brzucha.

- Ile mamy czasu? - spytał Michi składając delikatny pocałunek na moim karku. - Do powrotu Tynki oczywiście?

Przechodzi przeze mnie dreszcz spowodowany tym pocałunkiem. Nie muszę się odwracać, żeby widzieć triumf na twarzy Hayboecka.

- Jakieś półtorej godziny – odpowiadam patrząc na zegarek. Michi mruczy coś pod nosem, że przyjął do wiadomości i po wcześniejszym odgarnięciu włosów przechodzi z pocałunkami na bok szyi. - Ale ja jestem głodna, przypominam tylko!

Znowu jakiś pomruk że zrozumiał.

- Zjesz kolację? - pytam.

- A będzie deser? - odpowiada mi pytaniem. Prycham śmiechem i odwracam się w jego stronę.

- Ty jesteś niewyżyty – śmieje się siadając na wyspie i przyciągając go do siebie.

- Hormony mnie roznoszą – szepcze poważnym tonem blondyn.

- To te dni w miesiącu? - pytam z troską. Hayboeck składa usta w dzióbek i potakuje głową.

- Myślę, że tak.

W tym momencie odzywa się mój telefon. Patrzę na wyświetlacz.

- No hej Słońce – rzucam odbierając.

- Witam panią zapracowaną – śmieje się Sandra w słuchawce. - Gadałam z Megi i Kris, wpadniecie jutro z Tynką na babski wieczór?

- Jasne, o której? - pytam i widzę zawiedzioną minę Hayboecka. Wystawiam język i uśmiecham się złośliwie.

- 20:30?

- No to jesteśmy umówione! Do jutra!

- A wpadniesz do mnie na babsko-męską noc? - pyta niewinnie Michi.

- Nie mogę, głowa mnie będzie bolała – odpowiadam mieszając w końcu sałatkę.

- Zołza – prycha pod nosem blondyn.

- Erotoman – odpowiadam w podobnym tonie. 

I zaczynam się zastanawiać, w co ja się najlepszego wpakowałam?

Następnego dnia musiałam pojawić się w siedzibie związku, żeby zdać raport z przygotowania fizycznego zawodników po LGP. Wysiadłam z samochodu (mówiłam wam, że się dorobiłam autka? Dobrze płacą w tej Austrii, terenóweczka pierwsza klasa!) i wciągając na siebie bluzę ruszyłam w kierunku budynku. Październikowe dni były coraz ziemniejsze, co brutalnie uświadamiało mi jak mało czasu zostało do zimowego sezonu.

Odbiłam kartę i ruszyłam w stronę sali konferencyjnej A12, gdzie miało się odbyć spotkanie.

- Cześć chłopaki – rzucam do Diessa i serwisemenów, którzy są już obecni.

- Cześć – odpowiada każdy w swoim tempie. Podchodzę do ekspresu i robię sobie mocną kawę.

- Niewyspana? - pyta mnie Tim, jeden z serwisemenów.

- Jeszcze jak – odpowiadam. - Sąsiedzi robią remont, wiertarka chodzi non stop, parka z góry cały wolny czas spędza w łózku na orgiach, a moja siostra chodzi po mieszkaniu i śpiewa drąc jape tak, że głowa mała.

- Tynka się ostatnio podejrzanie roześmiana zrobiła, co nie? - pyta Felix, współpracownik Tima. - Wczoraj u niej byłem żeby rozliczyć wyjazd to cały czas się śmiała, jakaś taka rozkojarzona była.

- Ja tam nie wiem – odpowiadam szukając czegoś w papierach. - Możliwe że jest jak mówicie, mało czasu z nią spędzałam ostatnio.

- A czym byłaś tak zajęta? - pyta złośliwie Diess.

- Unikaniem ciebie i twoich kąśliwych uwag – odpowiadam ostro i w tym momencie do sali wchodzi Kuttin.

- Jaki miałem sen! - krzyczy na początek. - Byłem na rybach, z synem! I wyłowiłem wielkiego szczupaka, który miał twarz Hofera!

Parskamy śmiechem, a Heinz kontynuuje.

- No i on do mnie mówi tak – w tym momencie trener robi usta rybki. - Wypuść mnie Heinz! Wypuść mnie, a spełnię twoje trzy życzenia! Myśle sobię, taka okazja się nie powtórzy. Zażyczyłem sobie żeby mój syn nie miał problemów w szkole, żeby Alex miał poczucie humoru i żeby czekolada Fettnera nie tuczyła. A ten bezczelny obślizgły Walter na mnie z mordą że on tu jest kierownikiem tego konkursu, nikt mu nie będzie dyktował warunków. Strzelił mi ogonem przez twarz i wskoczył do wody! Jak ja teraz na konkursach Hoferowi w oczy spojrzę?

Po uspokojeniu trenera bierzemy się do roboty. Rozdaję każdemu folder z notatkami i rozpoczynam prezentację na temat przygotowania fizycznego moich mężczyzn. Wyniki badań Gregora i Michiego budzą ogólny podziw.

Akurat pod formą Michiego mogę się podpisać obiema rękoma. 

Przedstawiam moje pomysły na udoskonalenie zestawów ćwiczeń i modyfikację czasu treningów, które mają jeszcze bardziej poprawić wyniki zawodników.

- Tysia, pozwól proszę – woła mnie trener na sam koniec. - W magazynie są torby z ciuchami od sponsorów dla wszystkich zawodników na sezon zimowy. Mogłabyś je zabrać i im rozdać?

- Jasne, nie ma problemu – uśmiecham się do niego. - Czy ktoś mógłby mi pomóc? - pytam pozostałych.

- Ja z tobą pójdę – niespodziewanie odzywa się Alex. Pospiesznie zbieram szczękę z podłogi i ruszamy do magazynu. Po dłuższej chwili udaje nam się odnaleźć torby przeznaczone dla moich mężczyzn i udajemy się w kierunku mojego samochodu.

- Chciałem cię przeprosić – zaczyna Diess. On chyba naprawdę chce mnie dzisiaj pozbawić szczęki. - Źle cię od samego początku oceniłem, nie powinienem był rzucać takich złośliwych uwag. Wiem, że masz z chłopakami tylko przyjacielskie układy.

Dziękuję mu za szczerość i uśmiecham się do niego.

Gdybyś ty tylko człowieku wiedział...

- Przeprosił cię? - pyta zaskoczona Megi. - To aż do niego nie podobne.

- Wiem – wzruszam ramionami i biorę kawałek sushi. - Prawie zawału dostałam! Powiedział mi, że wie że z chłopakami tylko się przyjaźnię i że głupio robił sugerując inaczej.

- A z wszystkimi chłopakami tylko się przyjaźnisz? - pyta podejrzliwie Sandra.

- Żadnego jeszcze u nas nie spotkałam, więc pewnie tak – wtrąca się Tynka biorąc łyka wina.

Bo zawsze już śpisz jak się z nim spotykam.

-Ehhh – wzdycha Sandra zawiedziona. - Liczyłam na jakiś romans, tylu ich się przewinęło przez Grand Prix latem...

- Wzdychasz jakbyś sama za tym tęskniła – śmieje się Kristina. - Bo wy pewnie nie wiecie – zwraca się do mnie i Tynki – że nasza kochana Sandra to stara wyrywaczka! Jeździła na konkursy podrywać skoczków i dopiero Gregorowi udało się ją usidlić na dłużej.

- Na dłużej? - wykrzykuje Martyna. - To z kim ty byłaś przed nim?!

- Z Wankiem, Jacobsenem i Tepesem – wylicza Megi.

- Z Tepesem?! - powtarzam nie mogąc w to uwierzyć. - Tepes jest dobrą dupą...

- Ano jest – potwierdza Sandra śmiejąc się. - Ale wytrzymałam z nim 3 tygodnie. Nie było z nim tej nutki szaleństwa, która jest z Gregorem.

- Przepraszam miłe panie, ale ja muszę lecieć – odzywa się nagle Tynka. Patrzę na zegarek, jest 22:30.

- A gdzie ty się wybierasz? - pyta Kristina.

- A umówiona jestem – młoda lekko się czerwieni i zbiera wszystkie swoje manatki. - Wszystko wam opowiem jak pójdzie po mojej myśli.

- Jak nie pójdzie też nam powiesz – śmieje się Megi.

- Uważaj na siebie! - mówię, kiedy siostra nachyla się do mnie żeby się pożegnać.

- Będę – odpowiada i idzie ucałować pozostała trójkę.

Około drugiej w nocy wysiadam pod blokiem z taksówki. Wchodzę do budynku i czekam na windę, która zawiezie mnie na ósme piętro. Otwieram drzwi mieszkania i zapalam światło. Wszędzie jest ciemno, więc uchylam lekko drzwi pokoju Tynki i w poświacie dochodzącej z przedpokoju widzę, że jej łóżko jest puste. Wyciągam więc telefon i piszę jej smsa, że ja już jestem i żeby zachowywała się cicho wracając.

I wtedy wpada mi do głowy głupi pomysł. Biorę prysznic, ubieram piżamę, bluzę i adidasy, biorę zapasowy klucz do mieszkania Michiego, który kiedyś mi przyniósł w razie czego i wychodzę z własnego. Uznaję, że teraz właśnie jest 'w razie czego'. Zbiegam schodami pożarowymi dwa piętra i bardzo cicho otwieram kluczami drzwi do Hayboecka. Wszędzie jest ciemno. Ściągam buty i kieruję się do sypialni blondyna. Leży, jak zwykle rozwalony na całym łóżku. Ściągam bluzę, rzucam ją na podłogę i delikatnie wchodzę na łózko.

- Tysia, czy ty się możesz w końcu położyć, a nie się tak gramolić? - słyszę jego zaspany głos.

- Skąd wiesz że tu jestem? - pytam zaskoczona.

- Bo tylko ty masz klucze do mojego mieszkania, bo rzuciłaś butami jak weszłaś, a poza tym czuję twój żel pod prysznic – wylicza mi. Zaskakująco trzeźwo myśli jak na kogoś, kto dopiero się obudził! - Chodź tu! - przesuwa się kawałek i odsuwa tak rękę, żebym miała dojście do jego torsu.

Zadowolona układam się obok niego, dostaję buziaka w czoło na dobranoc i usiłuję zasnąć. Ale nie mogę. Czuję jego zapach, czuję jak jeździ mi ręką po plecach. Spytacie dlaczego do niego poszłam zamiast spać spokojnie u siebie?

Bo kocham z nim spać.

Bo kocham czuć się bezpiecznie w jego ramionach.

Bo kocham się z nim budzić.

Stoję w jego mieszkaniu i trzęsę się z nerwów. Łzy ciekną mi ciurkiem po policzkach, a ja nawet nie staram się ich zatrzymać. On siedzi przy stole i zakrywa głowę dłońmi.

- Dlaczego? Co zrobiłem źle? - pyta.

- Dobrze wiesz, że nic - odpowiadam siląc się na uśmiech. - Ta decyzja nie ma z tobą nic wspólnego.

- Jak to? - w ton jego głos wkrada się histeria. - Tysia, ja cię kocham! Nie wystarcza ci to? Jestem gotowy się z tobą ożenić, tu i teraz!

- Nie chodzi o ślub czy jego brak. Ja cię nie kocham. Tak będzie lepiej. Dla ciebie i dla mnie.

- I dla niego, prawda? - pyta z przekąsem.

- Nie zaczynaj – szepczę. - Nie mieszaj go w to, nie masz prawa...

- Byliśmy szczęśliwi, zanim się pojawił! - krzyczy do mnie. - Tysia, proszę. Rzucę skoki, zostawimy to wszystko za sobą. Będziemy żyć tak żeby nikt nas nie kontrolował!

- Nie rzucisz skoków, bo ci na to nie pozwolę – mówię szeptem powoli i wyraźnie, żeby zrozumiał. - Nie chcę żebyś zmieniał swoje życie dla mnie. Bo mnie w nim nie będzie.

- Tysia, ja cię kocham... Kocham, słyszysz?

- Ale ja ciebie nie. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. – podchodzę do niego i całuję w czoło. Następnie wychodzę z jego mieszkania i ruszam w kierunku windy, która zawiezie mnie na dół do samochodu. Do jego samochodu. I wsiądę do niego, mimo że życie bym oddała, żeby tego nie robić.

I nikt nigdy się nie dowie, jak bardzo przed chwilą nakłamałam człowiekowi, którego kocham najbardziej na świecie.

Budzę się zlana zimnym potem. Jak oparzona podnoszę się do góry i chwilę mi zajmuje, żeby zorientować się, że jestem w mieszkaniu Michaela.

- Co się stało? - pyta mnie przerażony Hayboeck obudzony moimi nagłymi ruchami. Odwracam się do niego i czuję jak spada mi kamień z serca. Przytulam się do niego mocno, a on okrywa mnie swoimi ramionami.

- Co się stało Aniołku? - ponawia pytanie mocno tuląc mnie do siebie.

- Miałam straszny sen – odpowiadam gdzieś w jego szyi.

- To tylko sen – uspokaja mnie. - Hej, maleństwo – ustawia moją brodę tak, żebym patrzyła na niego. - To tylko sen. Sny się nie sprawdzają.

Oby.

- Zrobisz coś dla mnie? - pytam próbując się uspokoić.

- Wiesz, że wszystko – uśmiecha się lekko.

- Jakby mi kiedyś odbiło i chciałabym wyjechać.. To ściągnij mnie na ziemię i na to nie pozwól.

- Prędzej mi Hofer na nosie wyrośnie, niż cię gdzieś stąd wypuszczę.

Następnego dnia budzę się wypoczęta jak nigdy. Przeciągam się i chyba trafiam Michiego w twarz ręką.

-Auuu – krzyczy. - Na sypianie z tobą ludzie powinni wykupywać osobne ubezpieczenia!

-Ledwo się obudził i już marudzi! - odpowiadam. - Jak znam życie nic nie masz w lodówce, więc w zamian za nocleg zapraszam do mnie.

Hayboeck ubiera się w szorty i koszulkę, zakłada adidasy i ruszamy dwa pietra do góry. Otwieram drzwi i w przedpokoju wpadam na wkurzoną Tynkę.

- Możesz mi powiedzieć gdzieś ty była? - wrzeszczy na mnie.

- Na cardio z Hayboeckiem – odpowiadam wzruszając ramionami. Michi uśmiecha się kpiąco. Całe szczęście, że moja piżama to bawełniane spodenki, a na górę założyłam bluzę, bo inaczej cienko bym to widziała.

- Wpadam rano do ciebie, a ciebie nie ma! - kontynuuje Tynka.

- A dzwoniłaś do mnie? - pytam machając przed nią telefonem.

- A widzisz, nie pomyślałam – zamyśla się moja siostra.

- Sorry, ale ja idę jeść – oznajmia Hayboeck i wymija nas kierując się do kuchni. W drzwiach zamiera i odwraca się do mnie ze złośliwym uśmiechem.

- Chodź Tyśka, spodoba ci się to – wskazuje coś w kuchni. Staję obok niego i nie mogę uwierzyć w to co widzę.

W naszej kuchni, przy stole siedzi sobie spokojnie Kraft w samych bokserkach i pije poranną kawę.

-Tynka! - krzyczę z oburzeniem

-Teraz się będziesz tłumaczyć moja panno! - wtóruje mi Michi udając zaaferowanie. - Twoja siostra taka porządna, cnotliwa, Maryja zawsze dziewica, a ty co?! I pomyśleć, że z jednych rodziców!

Martyna uśmiecha się złośliwie wiedząc, że Michi ironizuje.

Dobrze, że nie wie jak bardzo.

Zaraz potem napotyka na mój wzrok i cwany uśmieszek schodzi jej z twarzy.

- Tysia... Nie powiesz mamie, prawda?

*****

Postanowiłam iść w tę stronę. Trochę już niedługo namieszam, nie może być zbyt pięknie, prawda?

Wszelkie prawa autorskie do pomysłu ryby Hofera należą do Emmy, przyznaję się bez bicia, że wzięłam ten pomysł z jej komentarza ;)

Być może niedługo poznamy to milsze oblicze Diessa? Bądźcie gotowe!