14. Z pamiętnika Heinza Kuttina (+ ogłoszenie!)

Na samym początku, chciałabym Was poinformować, że mi odbiło i założyłam nowego bloga! Serio, serio!
Zapraszam serdecznie:
http://becauseiprefercars.blogspot.com/
Każda konstruktywna opinia mile widziana!


Z pamiętnika Heinza Kuttina, 30 listopada 2014, 01:30, Kuusamo

Nie mogę spać. Cały czas wyją wilki. Choć wcale nie jestem pewny czy tu żyją wilki. Koniecznie muszę to sprawdzić. Wypełzam więc z łożka, narzucam szlafrok i ruszam na spacer po hotelu. Drzwi od pokoju Tysi są otwarte, świeci się światło, a z wnętrza słychać ciche śmiechy. Zaglądam i widzę moje dzieciaczki w składzie: Justyna, Michi i Manuel. Hayboeck leży na stole od masażu, a Manuel siedzi pod grzejnikiem z kubkiem kakao w dłoni.

- Trenerze! - wykrzykuje nagle Fettner. - Dlaczego trener nie śpi?

- Wilki wyją i nie mogę spać – odpowiadam i siadam na brzegu łózka.

- To nie wilki, to Manu – śmieje się Tysia rozmasowując Michiemu łydkę.

- Fascynujące – wykrzykuję. - Nie wiedziałem, że masz takie zdolności! Co ty tam pijesz? Czekoladę....?

Fettner zamiera.

- To ja mu dałam kakao – odzywa się Tyśka szybko. - Wiem, że nie powinnam, ale tak dobrze się dzisiaj spisał, że...

- Przecież nie mam pretensji – uśmiecham się. - Nie jestem Diessem. Brakuje mi parunastu kilogramów.

Cała trójka wybucha śmiechem.

- Dobra Hayboeck – rzuca Tysia. - Koniec. Zmiataj spać. Fettner, pakuj się tutaj.

Michi schodzi, a na jego miejscu pojawia się Manuel. Blondyn całuję dziewczynę w czoło na dobranoc, żegna się z wszystkimi i ziewając wychodzi do siebie.

- Poczekaj chwilę Manu, tylko sobie zrobię kakao – mruczy Tysia do bruneta. - Heinz, chcesz też?

- W sumie czemuż by nie? – uśmiecham się.

- Skoro masz trenera do pogawędek, to mogę iść spać? - pyta z nadzieją Fettner.

- I tak zawsze zasypiasz – prycha dziewczyna i po chwili podaje mi kubek z kakao.

- Zawsze tak długo to trwa? - pytam biorąc łyka.

- Która jest? - Tysia odwraca się, aby spojrzeć na zegar i zaczyna rozciągać Manuelowi mięśnie. - 1:30? To i tak nieźle nam dzisiaj poszło. O wpół do czwartej będzie po wszystkim. Normalnie kończę koło piątek, może szóstej rano.

- Na Boga! - wykrzykuję. - Nie wiedziałem! A zastanawiałem się, dlaczego ty zawsze rano wyglądasz jak zombie!

- Lubię twoje komplementy – prycha śmiechem dziewczyna.

- Zawsze Hayboeck i Fettner na koniec?

- Najczęściej – odpowiada wzruszając ramionami. - Choć jak wiem, że skończę jeszcze później to wolę, żeby ostatni był Gregor, najłatwiej go wyciągnąć z łóżka o czwartej rano.

- Jak ty ich znasz – kręcę głową z niedowierzaniem, a ona tylko się uśmiecha. - Ładne kwiaty!

Tysia rzuca spojrzenie na kosz czerwonych róż.

- Piękne, prawda? - pyta. - Ale pojęcia nie mam od kogo...

- Mogę zobaczyć liścik?

Skinieniem głowy Justyna wydaje zgodę. Podchodzę do bukietu i czytam karteczkę.

- To dobry chłopak – uśmiecham się. Patrzy na mnie zaskoczona.

- Wiesz od kogo są?

- Oczywiście! - wykrzykuję. - Bardzo łatwo zapamiętuję charaktery pisma!

- Więc? - patrzy na mnie zniecierpliwiona.

- Nie powiem ci – oznajmiam, a ona się załamuje. - Gdyby chciał, żebyś wiedziała, to by się chyba podpisał, prawda? To logiczne...

- Heinz, proszę cię... - zaczyna spokojnie.

- Nic nie powiem – zakładam ręce na piersiach kiwając głową. - Ale kiedy przyjdzie odpowiedni moment, to daj chłopakowi szansę. Bo wiesz, że obecny stan wiecznie trwać nie będzie...

Dziewczyna zamiera i patrzy na mnie z szokiem wymalowanym na twarzy. Uśmiecham się pogodnie.

- Myślałaś, że nie wiem? Fettner na pewno śpi?

Tysia pstryka mu parę razy w nos, ale Manuel reaguje jedynie kilkoma bąbelkami na ustach, więc dziewczyna potakuje głową.

- Ale w czasie rozmowy z Diessem... - zaczyna.

- Już wtedy wiedziałem – informuję. - Ale co miałem powiedzieć? Musiałem dać mu do zrozumienia, że przestrzegam zasad. A tak naprawdę mam w dupie zasady. I Diessa. A w szczególności zasady Diessa. Chodzi o to, że dopóki ja wiem, możecie robić co chcecie. Ale jeśli Alex się dowie, będę musiał cię zwolnić. Choć zrobię to z ciężkim sercem...

- A co do tych kwiatów...

- Dowiesz się w swoim czasie – uśmiecham się. - Daj mu szansę, kiedy będziesz potrzebowała pomocy. Naprawdę warto...

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 30 listopada 2014, 21:30, Kuusamo

Odwołali konkurs. Gnoje. Choć nie, żebym się tego nie spodziewał. Postawiłem nawet na to pieniądze w zakładzie w Austrii. Tysia twierdzi, że to może być nielegalne. Kolejna rzecz do sprawdzenia.

Dzwonię do małżonki, żeby spytać co tam u niej. Podobno mamy mysz w domu. Bzdura. Myszy ciągną do jedzenia, ale nawet one nie są tak głupie, żeby zjeść coś co ugotowała moja żona. No nie ma kobieta talentu, nic się na to nie poradzi.

Hotelowa stołówka niestety nie przewiduje w tych godzinach wydawania posiłków, więc Tysia z Michim pojechali do pizzeri zamówić coś dla nas i Niemców. Osobiście wytypowałem Hayboecka do towarzyszenia Tyśce, niech mają chwilę dla siebie, a co! Należy im się!

Chłopcom się nudzi, więc postanowili przeprowadzić mi analizę psychologiczną.

- A ja wam mówię, że trener to był kiedyś podrywacz! - przekonuje wszystkich Gregor.

- Skoro już o tym mówimy, to nieskromnie muszę potwierdzić – uśmiecham się. - Dziewczyny mnie kiedyś kochały! Podrywałem wszystkie na moje krzaczaste wąsy...

- Miał trener wąsy?! - krzyczy przerażony Kraft.

- Owszem, owszem.... Jak nie przymierzając Polo Tajner!

- Niemożliwe – prycha Morgi kręcąc głową.

- A mnie się wydaje, że nawet kiedyś zdjęcie widziałem – wtrąca Severin. - Werner, wiesz coś na temat wąsów?

Schuster uśmiecha się pod nosem, ale nic nie mówi. W tym momencie odzywa się Gregorowa komórka.

- Halo? No... Poczekaj chwilę – odkłada na chwilę telefon od twarzy. - Tysia pyta czy wolicie pikantne czy łagodne sosy?

Niestety zdania są podzielone. Choć ja osobiście głosowałem, za pikantnymi. Świetnie przeczyszczają nos. Żaden katar nie straszny. A mieć katar zimą to katorga! Smarki zamarzają w nosie... Urgh, coś koszmarnego.

- Weź dwa takie i dwa takie – odpowiada w końcu Schlieri. - Tak... Tak... Pieczywo też. Nażremy się jak dzikie świnie...

Rzucam mu ostre spojrzenie.

- To znaczy, do syta – poprawia się. - Tak, radar trenera jest uruchomiony. No... Dobra, czekamy. Pa!

- Ta wasza Tysia do anioł, nie dziewczyna – uśmiecha się Schuster.

- Dobrze trener zaznaczył – rzuca Manuel. - NASZA Tysia. Łapska precz od niej.

- Fettner – rzucam oburzony. - Gdzie twoje maniery? Ja za ciebie oczami świecić nie będę!

- Przepraszam, ale ja się stresuję! Ponoć Norwegowie chcą ją nam podkupić!

- Możecie być spokojni – uśmiecha się Freund. - My cały skład mamy. Po prostu uważamy że jest śliczna...

- Tak tak – mruczy Fettner. - Jej urodę możecie podziwiać oczami. Ale tak jak mówiłem, łapska precz!

- Manu! - krzyczę przewracając oczami.

- Bardzo przepraszam, obiecuję, że jutro na bieganiu to odpokutuję.

- To może zrobimy konkurs karaoke? - proponuje Morgi.

- Oooo – zachwycam się. - Świetny pomysł! Jako dziecko byłem w harcerstwie! Umiem robić łódeczki z kory, kuchnie polowe, ale przede wszystkim znam mnóstwo piosenek!

- No trener to mnie nigdy nie przestanie zadziwiać – śmieje się Kraft. - Ma trener jeszcze jakieś talenty, o których nie wiemy?

- Pewnie! Umiem robić na szydełku...

- Na czym? - dziwi się Morgi.

- To coś jak druty, tylko że mniejsze i pojedyncze – wyjaśnia mu Gregor.

- Mógłby wam zrobić kombinezony na sezon zimowy, takie cieplutkie – śmieje się Wank.

- Przynajmniej bylibyśmy stylowi – prycha Diethart. - Wam już nic nie pomoże!

- Uuuu – rozlegają się buczenia.

- Spokój! - krzyczy Schuster. - To na początek, Heinz i ja! Uruchomcie konsolę!

Gregor razem z Wellingerem i Krausem grzecznie podłączają wszystko jak należy, podają Wernerowi i mnie mikrofony i zaczynają losowanie piosenki.

Wybór pada na Modern Talking i You're My Heart, You're My Soul. Nawet jeszcze nie zaczęliśmy, a chłopcy już pokładają się ze śmiechu.

- You're my heart, you're my soul, I keep it shining everywhere I go – śmiech zawodników zaczyna się robić histeryczny - You're my heart, you're my soul, I'll be holding you forever, stay with you together....

Wywijamy z Wernerem elegancko bioderkami w rytm muzyki, a gdy kończymy rozlega się burza oklasków.

- Nie będę mógł w nocy spać przez to – rzuca Manuel ciężko dysząc ze śmiechu i wycierając łzy z kącików oczu.

Następni w kolejce są najmłodsi w kadrach, więc do występu szykuje się Wellinger i Kraft. Złośliwy komputer losuje im Village People i YMCA. Duma mnie rozpiera, kiedy moje dzieciaczki postanawiają wesprzeć Thomasa w tej trudnej chwili i stają za nim, aby wykonywać układ choreograficzny. Piosenka się kończy, zaraz potem otwierają się drzwi i staje w nich obładowana siatkami Tysia, a zaraz za nią Hayboeck.

- Czy wy musicie tak miauczeć? - prycha śmiechem brunetka. - Na parkingu was słychać!

- Żałujcie, że nie słyszeliście jak trenerzy śpiewali You're My Heart – odpowiada Morgi zabierając od niej swoją porcję. - Zjemy, dołączycie do nas i konkurs trwa dalej!

- Hola, hola! - krzyczy Wellinger. - Tyśka nie jest Austriaczką, więc nie może do was dołączyć.

Chłopcy niechętnie przyznają mu rację i zajmują się jedzeniem. A ja obserwuję tą dwójkę, która przed chwilą przyszła tu z mrozu. Obserwuję ich czerwone policzki i ukradkowe spojrzenia. I wiem, że dobrze zrobiłem pozwalając im iść razem, bo potrzebowali chwili tylko dla siebie. Bo oni się kochają. I jeśli teraz to czytasz Alexie, to wiedz, że zrobię wszystko żeby nie pozwolić ci ich rozdzielić! A jeśli ci się uda to złamię ci drugą stopę, a łeb ukręcę przy samej dupie! Ot co!

*****

Kochane!

Przede wszystkim chciałabym zaznaczyć, że okazało się to trudniejsze niż myślałam, żeby pokazać cały rozdział z perspektywy Heinza. Jedna scena to pikuś, ale to... Nieważne. Mimo wszystko mam nadzieję, że się Wam spodoba ;)

Nie chciałam, żeby rozdział był oderwany od całości, więc w pierwszej części Kuttin jest dość poważnym człowiekiem, ale za to trochę się wyjaśnia ;) Druga część to już esencja Heinza!

Niestety nie mogłam pojechać na LGP z powodu pracy, ale dzielnie kibicuję naszym przed TV i muszę Wam się przyznać, że nie mogę patrzeć na Kuttina! Od razu mi się kojarzą tylko myszoskoczki, głupie teksty i jego nieogar ;) a on się wydaje całkiem konkretnym kolesiem ;D

Wstyd pisać, ale przed wczorajszym konkursem miałam wątpliwości czy skoki to nadal to co mnie kręci, a po wczorajszym znowu wpadłam jak kasztan w dżem (ktoś tak kiedyś napisał na blogu, nie pamiętam kto, ale pozdrawiam Autorkę! ;D) Ojejciu, jakie były emocje!

(Czy to tylko moje odczucie, że Michi trochę sepleni?)

Zostawiam Was z Heinzem i życzę miłego czytania! ;) Dajcie znać czy się podobało!

jakby co, to wszystkie prawa należą do Gregora Schlierenzauera. Jeszcze wpadnie poczytać, zobaczy swoje zdjęcie, zdenerwuje się i będzie kiszka. A po co takie nerwy, co nie? ;D)