8. I spróbuj mi teraz powiedzieć, że wcale na ciebie nie działam.

Ósmy kilometr... Dziewiąty kilometr... Dziesiąty kilometr...

- Rusz dupę Hayboeck! - wrzeszczę za siebie.

- Jestem skoczkiem, a nie maratończykiem! - odkrzykuje mi. Staję w miejscu, żeby poczekać na tę ofermę. Muszę przyznać, że biega całkiem nieźle, to ja nadaję takie horrendalne tempo.

- Ja też maratończykiem nie jestem!

- Oczywiście, że nie – zatrzymuje się przede mną i łapie oddech. - Ty jesteś sadystką!

- Jeszcze mi podziękujesz na koniec sezonu jak dzięki mnie staniesz na podium pucharu świata – prycham niezadowolona i siadam na ławeczce.

- Wtedy cię ozłocę Dziubeczku – odpowiada mi i siada obok mnie. Oboje wyciągamy bidony i zaczynamy wyścig, kto szybciej opróżni swój.

W oddali widzimy biegnącą Sandrę, ale dziewczyna ledwo utrzymuje równy oddech, więc tylko nam macha i biegnie dalej.

- Myślę, że powinniśmy sobie kupić psa – oznajmia nagle Michi. Patrzę na niego zaskoczona.

- Psa? Takie zwierzę? - pytam głupio. Mój towarzysz patrzy na mnie z politowaniem.

- Oczywiście, że zwierzę! A co myślałaś?

- Nie no, po prostu mnie zaskoczyłeś...

- Dużo o tym myślałem – Hayboeck opada na oparcie ławeczki. - To scementuje nasz związek, zobaczymy czy jesteśmy na tyle odpowiedzialni, żeby zacząć się starać o dziecko... Wiesz, po tych wszystkich publikacjach na nasz temat moja mama zaczyna się upominać o wnuki!

Szczęka opada mi do samej ziemi. Czy jest możliwe, że słowo 'dziecko' albo 'wnuk' w języku Michiego oznaczało coś innego niż w moim? Tkwię w tych rozmyślaniach dobre parę sekund, kiedy nagle słyszę śmiech Hayboecka.

- Wybacz, musiałem zobaczyć twoją minę!

- Ty żartowałeś?! - krzyczę już nic nie rozumiejąc.

- A co? Zawiedziona? - pyta uśmiechając się łobuzersko. - Przyznaj, że chciałabyś mieć ze mną małego Hayboecka...

- Nie wiem z kim się na mózgi pozamieniałeś, ale zrobiłeś bardzo słaby biznes – odpowiadam wymijając go.

- Nasze dzieci byłyby piękne i mądre po tobie, a wysokie po mnie – Michi naprawdę cały czas się śmieje. Czy on jest nienormalny?

- Masz coś do mojego wzrostu?

- Nie no, wiesz... Nogi masz cholernie ładne i seksowne, ale jednak trochę kacze... - odpowiada. - Kto ostatni w bloku, ten robi drugiemu masaż!

Czy on powiedział kacze nóżki?!

Wychodzę spod zimnego prysznica i wycierając włosy ręcznikiem zaczynam planować dalszy rozkład dnia. W południe mamy odprawę sztabu przed wyjazdem na pierwszy konkurs LGP w przyszłym tygodniu, więc mam jeszcze 3 godziny wolnego. Ze zrezygnowaniem patrzę na stertę rzeczy do prasowania, która piętrzy się w rogi łazienki. Chyba muszę się w końcu za to zabrać. W jednej chwili czuję, że na myśl o żelazku cały zapas endorfin z poranka zniknął bez śladu. Nagle słyszę dzwonek do drzwi. W duchu przybijam sobie sama piątkę z okazji tego, że udało mi się tak sprytnie uniknąć przykrego obowiązku. Otwieram drzwi i zamieram.

- Tynka? - krzyczę na widok mojej młodszej kopii.

- Niespodzianka! - odkrzykuje i rzuca mi się na szyję.

- Co ty tu robisz? - pytam kiedy już odklejamy się od siebie.

- Gdzie twoje maniery siostra, co? - pyta mnie z przekąsem. - Może byś mnie wpuściła do środka?

Otwieram szerzej drzwi i pomagam jej wtargać torbę do środka – tak, moja siostra też jest ciuchoholiczką. O ile w ogóle istnieje taki wyraz i przypadłość. Gestem zapraszam ją do kuchni, wrzucam kostki lodu do szklanki i nalewam wodę cytrynową.

- Dzięki – uśmiecha się do mnie Tynka. - Więc, uprzedzając kolejne pytanie... Rodzice się rozwodzą.

Uśmiecham się półgębkiem.

- Aż dziw, że dopiero teraz, co nie? - pytam, a siostra rzuca mi złośliwe spojrzenie.

- Wojna trwa w najlepsze, kłócą się o każdą błahostkę, za chwile przepiłują dom na pół, żeby tylko dostać jak najwięcej – opowiada mi Martyna, a ja nie ukrywam, doskonale umiem to sobie wyobrazić. To nie tak, że mam złe zdanie o rodzicach. Co to, to nie. Są wspaniałymi ludźmi i bardzo ich kocham, z tym że... każde osobno. Razem nie stanowią nic, co można by chociażby lubić.

- Więc postanowiłam, że najlepiej będzie jeśli przeprowadzę się do ciebie – kończy z uśmiechem.

- Słucham?! - o mało nie wypluwam wody, którą właśnie zamierzałam wypić.

- Tyśka, no chyba mnie nie zostawisz? - patrzy na mnie z wyrzutem. Oczywiście, że jej nie zostawię. Siostra jest dla mnie najważniejszą osobą na Ziemii, no ale jednak to dość kłopotliwa sprawa.

- Wiesz, to nie moje mieszkanie – odpowiadam. - Musiałabym mieć zgodę ze związku, żebyś ze mną mieszkała. Poza tym, co ty tu będziesz robić?

- Wiedziałam, że o to spytasz! - Tynka uśmiecha się triumfująco. - Więc zaraz po odebraniu wyników z matury dwa tygodnie temu zgłosiłam się na uniwersytet w Innsbrucku i po otrzymaniu wiadomości, że mnie przyjęli spakowałam się i przyjechałam do ciebie, wiedząc że wytrącę ci argument z ręki.

- Mała cwaniara – kręcę głową z rozbawieniem.

- Ponadto mogę gdzieś dorabiać – dorzuca szybko, żeby nie stracić tego co już wypracowała. - Wiesz że umiem niemiecki tak samo dobrze jak ty, poradzę sobie.

Wzdycham głęboko wiedząc że z nią nie wygram. I tak tu zostanie, trzeba tylko znaleźć jakiś sposób, żeby załatwić to formalnie. Biorę do ręki telefon i wybieram tak dobrze znany mi numer.

- Hayboeck? Przyjdz do mnie, migiem!

- Poznam Michiego Hayboecka? - pyta podekscytowana Tynka.

- Nie podniecaj się tak – odpowiadam prychając śmiechem. - Michi będzie twoim sąsiadem jeśli tu zostaniesz.

- Rany, Tyśka! Ty to masz dobrze! - po minie siostry widzę, że się rozmarzyła. - A poznam też Schlieriego? I Morgiego?

- Jak będziesz tyle gadać to cię gdzieś zamknę i twoimi jedynymi znajomymi będą co najwyżej pająki – odpowiadam. Młoda już chce zaprotestować, kiedy słyszę, że drzwi się otwierają.

- Pali się czy jak? - dobiega nas głos Hayboecka z przedpokoju. Wchodzi do kuchni i przystaje z wrażenia. - Ja pierdole. Jesteście identyczne.

- Michi, to jest moja siostra Martyna – wskazuję na brunetkę siedzącą przy wyspie na środku kuchni. - Tynka, to jest Michi.

- Tyśka i Tynka? - pyta zdziwiony blondyn podając młodej rękę na przywitanie. - Rodzice mieli wyobraźnie, nie ma co – śmieje się i widzę jak przypatruje się mojej siostrze.

- Hayboeck, zapomnij! - upominam go ostro. - Ona ma dopiero 18 lat!

- Chill Złociutka! - odpowiada mi blondyn. - Wiesz, ze to ty jesteś dla mnie całym światem moja ty skrzacia babciu, prawda?

- Mówiłam ci już że Hayboeck jest niesamowicie uroczy? - pytam Tynkę, która umiera ze śmiechu. - To już ci właśnie mówię.

- Twoja siostra non stop daje mi kosza – tłumaczy jej Michi. - Ale nie bój żaby, jeszcze będę twoim szwagrem!

- Musiałabym mieć niedowład mózgu, żeby do tego doszło – odpowiadam z przekąsem. - To nie jest ważne! Powiedz mi lepiej co mam zrobić, żeby związek pozwolił jej tu zostać?

- Pogadaj z Heinzem. Przecież on zrobi wszystko o co poprosisz. – odpowiada wzruszając ramionami.

No tak! Heinz! Że też ja głupia o tym nie pomyślałam!

- Jesteś genialny! - wykrzykuję i całuję go w czoło. - Potrzebuję samochód!

Michi niechętnie wyjmuje z kieszeni szortów kluczyki.

- Zajmij się Młodą – nakazuję mu i biegnę po torebkę. - Tylko, Hayboeck – grożę mu palcem – bez głupot!

- A sex w podziękowaniu za mój geniusz będzie? - pyta niewinnie Michi.

- Przemyślę to! - odpowiadam i wybiegam z mieszkania.

Wpadam do siedziby związku i z największym trudem trafiam w czytnik kart, żeby dostać się do strefy przeznaczonej dla pracowników. Ruszam korytarzem i mijając po drodze parę znajomych twarzy dopadam w końcu do drzwi gabinetu, który jest celem mojej podróży.

- Heinz, mam sprawę! - wykrzykuję na przywitanie i opadam na krzesło naprzeciwko jego biurka.

- Moja złota rybka ma chyba depresję – odpowiada mi, uparcie wpatrując się w małe, szklane akwarium.

- Skąd taki pomysł? - pytam zdezorientowana.

- Jest jakaś otępiała, apatyczna – mówi tonem zmęczonego życiem człowieka.

- Może jest chora? - proponuję.

- Tak, tak.... - mruczy Heinz pod nosem. - Depresja to choroba... Ale ja naprawdę zrobiłem wszystko, żeby czuła się akceptowana. Rozmawiałem z nią....

- Może poruszałeś zbyt poważne tematy? - pytam. - Może potrzebuje się pośmiać czy coś.

- A wiesz, że tak może być? - Kuttin nagle się ożywił. - Ostatnio jej opowiadałem o problemach mojego syna w szkole. Ma same pały z francuskiego!

- Problemy z francuskim mogą być spowodowane faktem, że twój syn uczy się w szkole włoskiego – odpowiadam rozbawiona.

- Skąd wiesz?

- Twoja żona mi opowiadała na gali.

- Cholera... Muszę to nadrobić – mruczy i coś sobie zapisuje. - No ale ty chyba miałaś jakąś sprawę, tak?

- Moja siostra przyjechała...

- Wspaniale! Nie wiedziałem że masz siostrę – wykrzykuje Heinz. - Koniecznie musisz ją przyprowadzić!

- Chce zostać na stałe...

- Nawet lepiej!

- Chce ze mną mieszkać – dopowiadam z końcu. - Chcę prosić o zgodę, żeby mogła u mnie zostać.

- Cholerka – Kuttin wyraźnie się czymś zmartwił. - To są mieszkania dla pracowników...

Wiedziałam, że będzie problem. 

Ale nie ukrywam, że liczyłam że Heinz będzie jego rozwiązaniem. 

Marszczy czoło i długo się nad czymś zastanawia.

- Odpowiedź może być tylko jedna – mówi w końcu, a mi krew odchodzi z kończyn. - Musimy ją zatrudnić!

Szczęka mi opada prawie jak przy opowieści Michiego o wnukach.

- Nie, nie, nie! – mówię od razu. - Ona ma pójść na studia, a nie jeździć z bandą skoczków po świecie.

- Nic się nie martw – uśmiecha się trener. - Znajdziemy jej jakieś stacjonarne zajęcie. Będzie nam rezerwować hotele i loty, albo umawiać nas na spotkania ze sponsorami. Coś niezbyt absorbującego, żeby mogła spokojnie studiować. W ostateczności zatrudnimy ją tylko żeby ładnie wyglądała na zdjęciach z konferencji. Tak na złość Diessowi.

Uśmiecham się z wdzięcznością do Kuttina. Ta opcja mi się zdecydowanie bardziej podoba.

- Przyprowadź ją w przyszłym tygodniu przed naszym wyjazdem, myślę że się dogadamy – posyła mi ojcowski uśmiech, a ja nie mogę się powstrzymać i biegnę na drugą stronę stołu go uściskać.

Po odprawie wracam zadowolona z siebie do domu. Wchodząc do mieszkania nie słyszę żadnych głosów, więc wyciągam telefon i dzwonię do siostry.

- Jesteśmy z Michim na mieście – informuje mnie. - Pół godzinki i będę.

Rozłącza się, a ja postanawiam wykorzystać okazję i trochę ogarnąć bałagan, który zdołałam zrobić. Zbieram rzeczy do prania, odkładam zmywarkę, szybko robię odkurzaczem całe mieszkanie, aż w końcu pojawia się Tynka.

- Byliśmy na skoczni, na lodach, potem skoczyliśmy na jakiegoś fast fooda, połaziliśmy trochę po mieście a na koniec odwiedziliśmy Stefana Krafta – wylicza mi po kolei siostra. - Ten Kraft to strasznie fajny koleś! – uśmiecham się znacząco pod nosem wycierając ścierką blaty w kuchni. – Przestań! Widzę twoją minę! Może lepiej byś mi powiedziała co cię łączy z Michim?

- A co mnie łączy z Michim? - pytam zdziwiona. - Co on ci znowu za bzdury naopowiadał?

- Opowiadał mi o tobie, o tym jak się nimi zajmujesz, ile serca w to wkładasz – odpowiada Tynka. - I rany, dziewczyno... jak on o tobie mówi! Każda dziewczyna marzy o tym, żeby facet tak o niej mówił! A w dodatku taki jak Hayboeck...

Przez chwilę się zastanawiam nad tym co powiedziała moja siostra. Może ma rację? Hayboeck jest niesamowitym facetem. Tyle ciepła i odpowiedzialności w tak złośliwej i beztroskiej osobie to aż niemożliwe do osiągnięcia. A mimo to on to wszystko łączy.

- Aha – głos siostry wyrywa mnie z zamyślenia – zanim wyszliśmy kurier przyniósł ci jakieś kwiaty. Postawiłam u ciebie w sypialni.

- Od kogo?

- Skąd mogę wiedzieć?

- Przecież wiem, że przeczytałaś liścik – prycham śmiechem.

- Jak ty mnie znasz! - wykrzykuje Martyna. - Podpisał się Mały Bawarczyk i pisał, że ma nadzieję, że jeden głupi wybryk kretyna nie przekreśla szans Niemców... czy coś w ten deseń.

- Wywal je, na pewno są od Freunda.

Wieczorem, kiedy moja siostra zmęczona długim dniem pada w końcu na łózko i zasypia postanawiam odwiedzić Hayboecka i podziękować mu za opiekę nad Tynką. Dzwonię do drzwi, za którymi po chwili pojawia się Michi ubrany jedynie w szare spodnie od dresu. Mijam go nic nie mówiąc i zatrzymuję się w przedpokoju. Blondyn zamyka za mną i odwraca się w moją stronę. Przez dłuższą chwilę patrzymy na siebie w milczeniu.

- No co? - pyta w końcu Michi uśmiechając się lekko.

- Zastanawiam się czy moja siostra miała dzisiaj rację – odpowiadam opierając się o ścianę.

- Sprawia wrażenie mądrej dziewczyny, więc pewnie miała – rzuca robiąc krok w moją stronę. Uśmiecham się do niego.

- I myślisz, że powinnam jej posłuchać?

- Myślę, że tak.

- Jesteś pewien?

- Yhm – Michi jest coraz bliżej.

- I wcale jej do niczego nie namawiałeś, ani nic jej nie wkręcałeś? - pytam już prawie autentycznie się śmiejąc.

- Nie musiałem – odpowiada odkładając mój niesfornie zwisający kosmyk włosów za ucho.

Przez moje ciało przechodzi dreszcz i nie wiem czy jest to spowodowane jego dotykiem, czy faktem, że stoi przede mną półnagi i tak niesamowicie seksowny. 

Hayboeck uśmiecha się triumfująco.

- I spróbuj mi teraz powiedzieć, że wcale na ciebie nie działam.

Ale jedyne co jestem w stanie zrobić to uśmiechnąć się, bo za chwilę jego ciepłe wargi dotykają moich, całując je tak delikatnie jakby bały się zrobić krzywdę. Przez chwilę nie reaguję, sparaliżowana tym, że to się w końcu stało. Po tygodniach podchodów, w końcu do tego doszło. I albo to oczyści atmosferę, albo wpakujemy się w naprawdę niezłe problemy.

Delikatnie oddaję pocałunek, a dla Michiego jest to jak zgoda na dalsze działanie. Przyciska mnie całym ciałem do ściany i zaczyna całować coraz agresywniej. Przejeżdżam dłońmi po jego mięśniach skośnych brzucha, do góry, przez klatkę piersiową i szyję, aż w końcu wplatam dłonie w jego włosy.

- Wiesz, że wielokrotnie wyobrażałem sobie jakby to wyglądało? – mruczy mi w szyję Michi składając na niej delikatne pocałunki. - Ale nie spodziewałem się, że sama mi się wpakujesz do łóżka.

- Zamknij się narcyzie – odpowiadam i przyciągam go z powrotem do siebie. Hayboeck unosi mnie lekko, a ja oplatam go nogami. Powoli i ostrożnie blondyn kieruje się w stronę sypialni.

I coś czuję, że tej nocy zakaz intymnych relacji między członkami kadry zostanie wielokrotnie złamany.

*****

Zabijcie mnie, nie mam pojęcia co teraz z nimi zrobić. Dziękuję. Stay tuned!