12. (...) bo dupę byś miała większą niż Diess ego!

-No co tam? Po co to nagłe spotkanie? - pyta Diess zamykając za sobą drzwi do sali konferencyjnej w siedzibie związku. Spotkałam się tu z Heinzem, Timem i Felixem, a po omówieniu całej sprawy postanowiliśmy skonfrontować wersję z Alexem.

-Zabawna sprawa – uśmiecha się Kuttin. - Otóż Tysia twierdzi, że z anonimowych źródeł dowiedziała się, że zaoferowałeś jej usługi Norwegom, mimo że po obecnym sezonie jej kontrakt obowiązuje jeszcze dwa lata.

Diess przesuwa wzrok na mnie. W jego oczach miesza się wściekłość z przerażeniem.

-Bzdura – mówi spokojnie.

-Tak też jej powiedziałem! - wykrzykuje Heinz. - Ale dla pewności zadzwoniliśmy do Norwegów. Rozmawiałem ze Stoecklem i Thomasem Horlem. Obaj potwierdzają wersję Tysi. Mało tego, nie mogą się doczekać, aż do nich dołączy!

-Musieliście się nie zrozumieć – prycha Alex.

-Obaj są Austriakami, mówimy w tym samym języku – warczy Felix. O dziwo, obaj serwisemeni stanęli po mojej stronie, nawet nie próbując ukrywać swojej wściekłości na drugiego trenera.

Zapada głucha cisza przerywana tylko ciężkim sapaniem Diessa.

-Może i się z nimi skontaktowałem, no i co?

-No i to kretynie, że nie ty tu rządzisz – rzuca Tim.

-Hamuj trochę, co?- uprzedza go Alex.

-Bo co? - serwiseman uśmiecha się ironicznie. - Mnie też odeślesz do Norwegów?

-Posłuchaj mnie Alex – Kuttin nagle poważnieje. - Nie wiem co masz do Tysi, ale nie podoba mi się to. Nie podoba mi się też to, że próbujesz podejmować decyzje za moimi plecami. To jest moja drużyna, a ty jesteś tu, żeby mi co najwyżej pomagać. Jeśli masz zamiar szkodzić, to lepiej odejdź, z rozkoszą podpiszę twoje wypowiedzenie. Próba wywalenia Tyśki, jest szkodzeniem drużynie! Czy ty widziałeś wyniki zawodników po lecie? Są najlepsze od wielu lat! Długo masz jeszcze zamiar udawać, że to przypadek?

-Tylko, że twoja ukochana Tysia robi nas wszystkich w konia – uśmiecha się ironicznie Diess, kiedy Kuttin kończy swój monolog.

-Co? - odzywam się w końcu.

-Łamiesz wszystkie przepisy, jakie tylko zostały dla tej drużyny ustalone – odpowiada mi pewnie, a ja czuje jak dostaję gęsiej skórki. - Myślisz że nie wiem? Romansujesz z którymś z tych kretynów, jestem tego pewien. Tylko jeszcze nie wiem z którym...

-Wiesz, że to jest dość poważne oskarżenie? - pyta go Heinz. - Łamanie przepisów, to nie byle co. Masz dowody?

-Ja to po prostu wiem...

-DOWODY! - wrzeszczy trener, tak, że wszyscy zamierają.

Nikt z nas, jeszcze nigdy nie słyszał uniesionego głosu Kuttina. Rzucam mu szybkie spojrzenie, ale jego twarz nie wyraża żadnych emocji. Diess nadal milczy.

-Tak myślałem – mruczy Kuttin. - Jeśli złapiesz Tysię na gorącym uczynku, albo będziesz miał niezbity dowód przyjdź do mnie i osobiście ją zwolnię. Do tego czasu masz się od niej odpierdolić, jasne?

-Odpierdolić? - powtarzają z podziwem Felix i Tim nie mogąc powstrzymać rozbawienia, że nasz trener użył takiego słowa.

-A owszem... Słyszałem jak mój syn tak mówił. Podoba mi się to słowo. Jest takie dosadne!

Zbieramy się wszyscy do wyjścia, ale drogę zastępuje mi Alex.

-Nie wiem co kombinujesz, ani z kim. – zaczyna cicho. - Ale jak się dowiem to obiecuję ci, że narobię ci takiego bigosu, że będziesz mnie błagać o przeniesienie do Norwegii.

Wracam do domu taksówką, płacę kierowcy i ruszam w kierunku mieszkania. Otwieram drzwi i z głebi mieszkania słyszę zduszone głosy. Wchodzę do kuchni i widzę Tynkę, Kris, Megi i Sandrę. Wszystkie cztery siedzą przy wyspie i popijają wino. Chciałam odwołać spotkanie, ale one się uparły że przyjdą do Tynki i poczekają z nią na mnie.

-I jak? - pyta Sandra zauważając mnie.

-Jeszcze mnie nie zwolnił – odpowiadam nalewając sobie wina. - Ale zrobi to, z dziką satysfakcją.

-W sensie Diess, tak? - dopytuje Megi, a ja kiwam głową wypijając naraz prawie całą lampkę.

-Musiałby mieć porządny powód – zauważa Tynka.

-Znajdzie go.

-Ale znajdzie, bo będzie się czepiał, czy znajdzie bo taki powód istnieje? - pyta Kris.

-Istnieje – odpowiadam nalewając kolejny kieliszek. - Ma 180 cm wzrostu i blond włosy.

-Co? - pytają naraz Tynka, Kristina i Megi.

-Sypia z Hayboeckiem – odpowiada spokojnie Sandra. - Mam rację?

-CO?! - powtarzają ponownie pozostałe trzy.

Uśmiecham się smutno do Sandry.

-Wiedziałam! - triumfuje blondynka. - Od gali nagród wiedziałam, że to się w końcu wydarzy! Punkt dla mnie!

-I ty niczego nie zauważyłaś? - Megi patrzy z wyrzutem na moją siostrę, a ja prycham śmiechem na widok jej zdezorientowanej miny.

-No ale jak...? - pyta niedowierzając. - Od ponad trzech miesięcy tu mieszkam i nie zauważyłam, żebyście się chociaż przytulali! A Kraft spał tu pierwszą noc i od razu go wyczaiłaś!

-Są starsi i mądrzejsi od ciebie Skarbie – uśmiecha się do niej Sandra i nalewa sobie wina.

-Jak długo to trwa? - pyta Kris.

-Od trzech i.... Nie, prawie od czterech miesięcy – liczę szybko.

-Jestem beznadziejną siostrą – lamentuje Tynka. - Cztery miesiące... Ide zadzwonić do Stefana.

-NIE! - krzyczymy wszystkie naraz.

-Stefan Plotkara Kraft jest ostatnią osobą, która powinna o tym wiedzieć – zauważa Megi zabierając mojej siostrze telefon z ręki. - Ten mój pożal się Boże chłopak jest na drugim miejscu, zaraz za nim.

-Żaden z nich nie powinien wiedzieć – dopowiada Sandra. - Chlapnie to któryś w złym momencie, dojdzie do Alexa i Tyśka pojedzie budować igloo w Skandynawii.

Otwieram drzwi i widzę w nich Hayboecka.

-Mogę wiedzieć dlaczego Tynka po tym jak pożyczyłem jej gogle na snowboard pożegnała się ze mną 'To do zobaczenia, szwagier'?

-Bo jest nienormalna – przewracam oczami i zostawiając mu otwarte drzwi wracam do pokoju przed telewizor. Michi staje nade mną i nadal rzuca mi pytające spojrzenie, więc opowiadam mu wszystko, począwszy od rozmowy z Marinusem, a skończywszy na pijackim wieczorku z dziewczętami.

-Chciał cię wysłać do Norwegii?! Przecież jego trzeba wyjebać z tej kadry – gotuje się blondyn po tym jak kończę swoją opowieść.

-Uspokój się – mówię znudzona. - Teraz będzie węszył i jak się będziesz wychylał to od razu ogarnie, że to z tobą się spotykam.

-No tak – mówi już spokojniej i spada na kanapę obok mnie. - Ale z drugiej strony, jeśli nic nie będę robił, to uzna że nie chcę się wychylać i też coś zauważy.

Rzucam mu spojrzenie pełne politowania.

-O taki geniusz bym go nie podejrzewała – prycham.

-Dlaczego ty jesteś taka spokojna? - dziwi się Michi.

-A czym mam się denerwować? - pytam. - Jak będzie mnie chciał zwolnić to i tak zwolni, a przynajmniej spędzę czas w miłym towarzystwie i atmosferze.

-Czy mówiąc miłe towarzystwo, miałaś na przykład na myśli mnie? - przysuwa się do mnie.

-Nie, piwo, chipsy i pilota – mruczę, odtrącając go, żeby mi nie zasłaniał ekranu.

-Będziesz gruba!

-I wtedy już nie będziesz chciał ze mną sypiać? - pytam rozbawiona. - Jakbym miała tu fałdkę... I tu... I może jeszcze ze dwie tu...

-Justyna, ja cię bardzo proszę!

-Powiedziałeś do mnie Justyna!

-Bo mnie drażnisz!

-Drażnią cię moje fałdki? - pytam uśmiechając się coraz szerzej.

-Tak... To znaczy nie, bo ich nie masz. Jezuuu – wypuszcza z siebie powietrze – uznajmy, że jestem bardzo związany z jędrnością twojej skóry, dobrze? I byłoby mi bardzo przykro gdybyś ją straciła.

-Ty powierzchowny gnoju – prycham śmiechem. - Pełne kształty są teraz w modzie!

-Nie chce żebyś była modna – odpowiada mi z rozbrajającą szczerością. - Chcę żebyś była moja!

-Oooo – zapowietrzam się. - Jesteś słodki do porzygu.

-Pfff, nara – rzuca, podnosi się z kanapy i kieruje w stronę drzwi.

-Ej, Hayboeck! - krzyczę za nim. - Tynka jest do wieczora na uczelni!

Blond głowa z powrotem pojawia się w drzwiach.

-Co proponujesz?

-Spalanie kalorii?

-Ehh... - Michi wraca do pokoju. - Dobrze, że jestem taki fit, bo nie dałbym rady spalać z tobą tych kalorii i dupę byś miała większą niż Diess ego!

Spada na kanapę obok mnie, przyciąga do siebie i zaczyna całować. Wplatam dłonie w jego włosy i nagle słyszę telefon.

-Czy tak już będzie zawsze? - pytam zrezygnowana chcąc sięgnąć aparat.

-Nie odbieraj – mruczy Michi i łapie mnie za ręce. Po chwili dzwonek znowu zaczyna dzwonić, więc wyswabadzam się z jego objęć i chwytam telefon.

-Cześć Sandra, coś się stało?

-Gregor się oświadczył!

-Coo? - krzyczę. - To wspaniale, gratuluję!

-Taaa, wspaniale, wspaniale.... Oświadczył się, ale nie mnie!