11. Poczekaj złamasie, aż tylko coś cię zaboli...

Drużynowy konkurs w Klingenthal. Leje jak z cebra, a do końca drugiej serii pozostały skoki tylko ostatniej grupy zawodników. Stoimy z Kraftem i Fettnerem przy barierkach i oczekujemy na skok Gregora. Diethart, Hayboeck i Morgi zrobili co mogli, ale drużyna Austrii przed ostatnią grupą zajmuje drugie miejsce za Słoweńcami.

-A Prevc się nie myli – mruczę pod nosem przebierając nogami w kaloszkach.

-Tyśka! - upomina mnie Fettner. - Troszeczkę wiary, ja cię bardzo proszę.

Manuel jest obecnie w lepszej formie niż Diethart i Morgi, ale jako jego fizjoterapeutka nie pozwoliłam na występ w tym konkursie z racji upadku sprzed paru dni. Możecie sobie wyobrazić jaki był zachwycony.

-Herbata! - słyszymy nagle głosy Thomasów. Odwracam się i widzę całą trójkę, która już skoczyła z kubkami w dłoniach.

-Tyśka... - zwraca się do mnie Michi podając mi jeden z nich.

-Dziękuję – mruczę opuszczając wzrok. Tak, sytuacja między nami nadal tak wygląda. Biorę do ręki papierowy kubeczek i ogrzewam dłonie.

-Pogadasz ze mną w końcu? - pyta mnie cicho, kiedy pozostali skupiają się na debacie o wpływie fryzury Hofera na skoki Gregora. Poważnie.

-Nie mamy o czym – wzruszam ramionami. - Powiedziałam ci co miałam i tyle.

-I teraz traktujesz mnie jak zło konieczne. - wypomina mi blondyn. - Tyśka, ja za tobą tęsknie... Mimo że stoisz tu przede mną.

-Michi... - zaczyna ciężko wzdychając. Ale nie dane jest mi skończyć.

-Wygraaaaał! - wrzeszczy Kraft rzucając się Hayboeckowi na szyję. - Prevc uklepał bulę!

Odwracam się gwałtownie w stronę tablicy z wynikami i zamieram. Stefan nie kłamał! Peter Prevc skoczył jak młodzik!

Radość jaka zapanowała w naszej drużynie była chyba tym czego potrzebowałam najbardziej. Michi zapomniał.

Następnego dnia wracamy do domów. Tynka odbiera nas (i Stefana, a jakże!) z lotniska. 3 dni przerwy od tych kretynów dobrze mi zrobią. Trzeba uzupełnić zapas herbaty miętowej, wyprać Kraftową piżamę i uspokoić skołatane przez historie Gregora nerwy.

Zaparzam sobię herbatę imbirową wieczorem i siadam w salonie z książką.

-Tak może być? - Tynka szykuje się na randkę ze swoim Romeo i bez przerwy przychodzi w innym stroju sprawdzić czy jest lepiej.

-Zbyt oficjalnie – oceniam.

-Cholera, wiedziałam – mruczy i już jej nie ma. - Tysia, mogę pożyczyć twoją jeansową kurtkę?

-Która?

-Tą jaśniejszą!

-Jest w praniu – odpowiadam i wracam do książki.

-A ciemniejsza?

-Bierz, jest w szafie pod oknem!

-Cholerka Tyśka, jaką ty tu masz ładną kieckę!

-Zapomnij! - krzyczę ostrzegawczym tonem. Nie żebym się spodziewała, że to coś da. Po chwili moja siostra wchodzi do pokoju w mojej cienkiej sukience i kurtce jeansowej. Wygląda świetnie, no ale halo!

-Pięknie wyglądasz! Jakie ciuchy! Ty to musisz mieć gust! - ironizuję.

-Daj już spokój – daje mi buziaka w policzek stając za kanapą. W tym momencie dzwoni jej telefon. - Halo? Jesteś? Biegnę!

-Żeby mi z tego dzieci nie było – krzyczę za nią.

-Chill! O cześć Michi! Bawcie się dobrze!

Odwracam się i widzę blondyna stojącego w drzwiach salonu.

-Nie możesz mnie non stop unikać – zaczyna.

O, żebyś się kolego nie zdziwił.

-Słucham – rzucam i odkładam książkę na stolik.

-Przepraszam, że nie byłem dość ostrożny – zaczyna. - Przepraszam, że nie pomyślałem o tobie. To znaczy, myślę o tobie non stop, ale nie o tym, że konsekwencje dla ciebie mogą być zupełnie inne niż dla mnie. Przepraszam, że nie umiem przy tobie trzymać rąk przy sobie, że cały czas mógłbym na ciebie patrzeć. Przepraszam, że poświęcam ci każdą myśl. Przepraszam, że Manu to wszystko zauważył. Przepraszam, że przeze mnie nie możesz być otwarcie szczęśliwa. Przepraszam, że się w tobie zakochałem.

Kończy zupełnie cicho, a ja mam łzy w oczach. Podchodzę do niego powoli i oplatając rękoma jego szyję mocno go przytulam.

-Zachowałam się jak jędza, prawda? - pytam odsuwając się odrobinę od niego.

Michi lekko marszczy nos i potakuje głową.

-Trochę... Ale przyzwyczajony jestem.

-Jezu Michi, przepraszam – przytulam go jeszcze raz.

-Nie znamy się od dzisiaj – uśmiecha się do mnie podnosząc mój podbródek. - Wiem, że nie związałem się z Matką Teresą.

Nie jestem w stanie odpowiedzieć, bo w tym momencie składa na moich ustach pocałunek. Jak ja za tym tęskniłam. Przerywa nam telefon Michiego.

-Halo?

-Cześć Ziom! - słyszę głos Fettnera, bo Hayboeck ma strasznie głośny głośnik w telefonie.

-Co byś chciał?

-Wpaść na piwo, do Megi przyjechała mama i chyba zaraz oszaleje!

-To ci niestety nie pomogę, bo nie ma mnie w domu.

-A gdzie jesteś? - słyszę zainteresowanie w głosie Manu.

-Pogadamy później, ok?

-Jesteś u niej? - podekscytowany głos bruneta jest coraz głośniejszy. Michi rzuca mi szybkie spojrzenie, ale ja się tylko uśmiecham.

-Tak i średnio mogę gadać – odpowiada. - Idź do Dietharta, wiem że ma chatę wolną. - rozłącza się. - To na czym skończyliśmy?

Znowu zaczyna mnie całować, ale w tym momencie odzywa się mój telefon.

-Tak?

-Tyśka! Gadałem z Michim, jest u niej! - zgadnijcie kto dzwoni.

-To chyba dobrze, co nie? - pytam lekko zdezorientowana, a Hayboeck schodzi z pocałunkami na moją szyję. Uśmiecham się delikatnie.

-No tak tak... - Fettner brzmi jakby właśnie przebiegł maraton, taki jest zdyszany. - Zadzwoń do niego teraz, wybadaj, może tobie coś więcej powie!

-Manu.... - zaczynam, ale usta Michiego mnie tak łaskoczą, że zaczynam się śmiać. - Wiesz co? Ja ogarnę tego Hayboecka, odezwę się ok?

I rozłączam się, rzucając telefon na kanapę.

-Kiedy wróci Tynka? - pyta mnie blondyn.

-Poszła z Kraftem na jakiś koncert – wzruszam ramionami – więc pewnie będą się seksić u Stefana w domu!

-O kochana! - uśmiecha się Hayboeck i podnosi mnie do góry, a ja oplatam jego biodra nogami. - To ja się zdążę tobą nacieszyć za te wszystkie stracone dni!

-Wypijesz wszystko zanim przyjdą – śmieje się Marinus. Przygotowuję babski wieczór dla Tynki, Sandry, Megi i Kristiny u nas w mieszkaniu. W międzyczasie rozmawiam z Krausem przy pomocy kamerki internetowej. Laptop stoi na środku wyspy, a ja krzątam się po kuchni i robię pizzę serową, przy okazji popijając wino.

-Nie bój się, kupiłyśmy z Tynką sześć butelek – mrugam do niego porozumiewawczo.

-Dobrze, że dogadałaś się z laskami – uśmiecha się do mnie. - Z tego co pamiętam to twojej poprzedniczki nie cierpiały.

-Zwłaszcza Kris -mruczę układając na cieście mozarellę.

-Szkoda, że zmieniasz drużynę...

Zamieram. Co on właśnie powiedział? Ja chyba mam omamy...

-Co?

-No, że Norwegowie cię podkupują – wyjaśnia mi Marinus, jakby to było coś oczywistego.

-O czym ty do mnie mówisz? - pytam uśmiechając się zdezorientowana.

-Noo... - zacina się na chwilę. - Gadałem z Hilde i on twierdzi, że przyszły sezon zimowy pracujesz już u nich.

-A z kim Hilde to ustalił? - pytam.

-No ten taki wasz okrąglutki trener.... - pstryka palcami, żeby sobie przypomnieć.

-Błagam, powiedz, że żartujesz i nie chodzi ci o Diessa .

-O właśnie! Diess! No więc Hilde twierdzi, że Diess powiedział, że chcesz odejść, bo się nie dogadujesz z chłopakami, więc Norwegowie wyczuli swoją szansę i zapłacą odstępne za ciebie. Ja mówiłem Tomowi, że ty się świetnie dogadujesz ze skoczkami, ale on się broni że powtarza tylko co usłyszał...

Ale ja już go nie słucham. Sprzedał mnie. Ten głupi kutas Diess, który ostatnio zgrywał matkę miłosierdzia, sprzedał mnie Norwegom i nawet nie raczył mnie poinformować.

Poczekaj złamasie, aż tylko coś cię zaboli...